Marloes: 'In deze vicieuze cirkel zit ik nu dus al een tijdje'
Marloes is nu 23 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over het laatste boek dat ze heeft gelezen.
Het laatste boek dat ik gelezen heb, is er eentje van de schrijver Haruki Murakami. Nou ja, gelezen, gelezen. Feitelijk klopt dat: ik heb in dat boek gelezen. Maar ik moet wel eerlijk zijn dat ik het niet heb UITgelezen. Ik ben niet verder gekomen dan pagina 127. Al twee jaar kom ik niet verder dan pagina 127. Ik zal uitleggen hoe dat zit.
Lees ook: Marloes: 'Peuters, roken die geen peuken in het fietsenhok?'
Laat er geen misverstanden over bestaan: ik hou van lezen. Vooral in de vakanties was ik (voordat ik moeder werd) altijd non-stop aan het lezen. In mijn verlof zat ik er ook lekker in. Op de bank, in bed, op een terras in het zonnetje; ik heb heel wat boeken gelezen. En hoe dichter ik bij de uitgerekende datum kwam, hoe spannender het werd. Dan kwam er namelijk ook een wedstrijdelement bij het lezen kijken. Want ik wilde het boek wel uithebben voordat de baby er was. Dus moest het uit voor de uitgerekende datum. Ter info: als je voor het eerst zwanger bent, dan behandel je je uitgerekende datum zo ongeveer als voor en na Christus.
Mijn uitgerekende datum kwam en ging en dus sloeg ik toch maar weer een boek open. Het ging nu waarschijnlijk toch nog maanden duren en ik had nog een boek liggen van mijn favoriete schrijver, gekregen van mijn schoonfamilie. En wat een onzin eigenlijk. Waarom zou je niet meer lezen na de komst van een kind? Doei. Dus ik begon aan mijn nieuwe boek. Ver kwam ik niet, want niet lang daarna werd Kiki geboren. Het boek bleef op mijn nachtkastje liggen en fungeerde in die tijd voornamelijk als onderzetter voor de glazen Optimel die de kraamzorg mij wilde laten drinken. Iets met 'goed voor de borstvoeding'.
Na een tijdje was de rust weer wedergekeerd en begon ik weer aan het boek. Ik merkte al snel dat vooral je 'lees-uithoudingsvermogen' er als ouder op achteruitgaat. Eerst door de gebroken nachten en nu, een kleine twee jaar later, wordt Kiki (lucky me) 's nachts niet meer wakker, maar compenseert ze dat door overdag zoveel mogelijk energie uit me te trekken. Rustige bakjes koffie zijn er niet meer bij. En het vergt toch wat van je om de hele dag achter een loopfiets aan te joggen, een sprintje te trekken als ze dreigen weg te lopen of kilometers je kind te tillen, omdat het 'toch niet meer zelf wilde lopen' en je overmoedig de kinderwagen thuis hebt gelaten.
Lees ook: Marloes: 'Kiki krijst alsof we haar voeten in lava laten zakken'
Dus dan lig je 's avonds met je goede gedrag misschien wel lekker knus in bed met een boek, maar wat bij mij vrijwel altijd volgt is een black-out. Waarna ik wakker schrik met mijn boek op mijn borst/grond/hoofd, om vervolgens te constateren dat ik misschien 1,5 pagina vooruit ben gekomen. Dat zet zoden aan de dijk bij een boek van 400 + pagina's. En na een tijdje begin ik dan maar weer opnieuw. Want waar ging het ook al weer over? In deze vicieuze cirkel zit ik nu dus al een tijdje.
De afgelopen twee weken was ik vrij en deed ik weer een poging. Dit keer kwam ik tot pagina 289. Progressie. Maar uit is het boek nog steeds niet. De voornemens zijn er om het boek nu echt uit te lezen, maar ergens zie ik het somber in. Ach, er is altijd nog volgend jaar. Drie jaar is scheepsrecht, toch? Werken met een deadline is altijd fijn. Dus hierbij, meneer Murakami, geef me nog één jaar, dan lees ik hem uit. Echt waar. Ik heb het eerste deel nu al een paar keer gelezen en het is prachtig.
