Baby aan boord #10: Zwangerschapskilo's
Marloes is zwanger van haar eerste kind. En in verwachting zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar zwangerschap. Deze keer: de zwangerschapskilo's.
Mijn gewicht is een gevoelig puntje. Als kind was ik een spriet, maar zodra ik ongesteld werd, was het over met de pret. Ik was toen twaalf, dus ik heb niet lang kunnen genieten van het ‘alles kunnen eten wat je wil’.
Lees ook: Baby aan boord #9: Vriendinnen met een kinderwens
De laatste jaren had ik het onder controle. Mijn lichaam was – net als ik– zó hard geschrokken van het feit dat ik marathons ging lopen, dat ik een prima, gezond gewicht had zonder daar heel veel moeite voor te doen. Nou ja, een marathon lopen is natuurlijk best wel moeite… Anyways, ik zat lekker in mijn redelijk strakke velletje. En toen werd ik zwanger.
Laat ik allereerst zeggen dat het concept van een zwangerschap mij duidelijk is: je moet aankomen. Ga je niet onderuit komen, want die baby in je buik moet goed groeien. Dus je wil het ook. En toch waren de eerste kilo’s die eraan kwamen vervelend. Ze vielen me zwaar (misschien een slechte zin in dit verband). Het was vooral ook de snelheid waarmee ze eraan kwamen. Voordat het tweede trimester goed en wel begonnen was, zat ik al op een gewicht dat ik al een hele tijd niet gezien had. Een gewicht dat ik overigens ook nooit meer hoopte te zien.
Ik maakte de grove fout om te googelen of mijn gewichtstoename wel normaal was. Uiteraard ging ik– zoals altijd – dood, had ik zwangerschapsdiabetes of vrat ik gewoon te veel. Niet de fijnste opties. De eerste twee opties vielen wat mij betreft af, dus moest ik het er wel aan hebben gevreten. Ik at zeker meer dan normaal en sportte natuurlijk minder, maar – in mijn verdediging – ik at wél normale dingen en ik sportte ook zeker nog. Niet eerlijk! Maar ergens heb ik altijd al geweten dat mijn lichaam zijn ware aard zou laten zien in zwangere staat.
Om mezelf nog meer te kwellen, ging ik op zoek naar de ervaringen van anderen. Hoeveel komen zíj dan aan? Ik zal toch zeker niet de enige zijn? Toch wel. Op het zwangerschapsforum blijkt de een nog meer afgevallen – wát? – dan de ander of heerst er grote paniek over een gewichtstoename van een kilo of twee. Afvallen lijkt me ook niet helemaal de bedoeling, maar ik kon wel concluderen dat ik al ver over de, volgens het forum, aangeraden aantal kilo’s zat. Vrouwen die net zo hard gaan als ik krijgen van het forum een ‘Oef, dat zou ik even met je verloskundige bespreken’. Draken.
Lees ook: Baby aan boord #8: Hallo, nieuwe tieten
Je snapt dat ik deze sessie huilend afsloot. Na een vrij dramatisch tranendal en wat apps naar vriendinnen dat ik een zwijn ben, stuit ik op een Facebookpost van een verre Facebookvriend die tot twee keer toe een ongeboren kindje verloren is. Meteen schaam ik me. Zit ik hier te grienen over een paar kilo’s, terwijl ik al mijn blessings moet counten dat ik überhaupt zwanger ben, en dat het hartstikke goed gaat met het kindje.
Het is de klap in het gezicht die ik nodig had. Die kilo’s zijn totaal oninteressant. Back in shape komen zien we na de geboorte wel weer. Het heeft geen enkele zin om daar nu over in te zitten. En zolang ik mijn man niet vier keer per week ’s nachts door de McDrive laat rijden, zal het allemaal wel goedk... – Oe, McDonalds! Een McKroket… *opent Google Maps voor de afstand van huis tot dichtstbijzijnde McDonalds*
Lees hier meer van Marloes Berghege.
