Ik voel me soms bijna een beetje beschaamd als ik moet toegeven dat ik enorm actief ben op Twitter. Belachelijk natuurlijk, alsof Facebook en Instagram wél cool zijn? Maar er is iets aan Twitter waardoor mensen meteen 'o, jij bent er zó eentje' op hun gezicht hebben staan zodra ze het horen. Ergens snap ik het ook wel. Op Twitter is iedereen de hele dag door meningen aan het spuien over serieuze zaken als geo­politiek, klimaat en het lot van de Oeigoeren, toch? Tenminste, dat is toch het generaliserende beeld dat we van Twitter hebben.

Lees ook: Carmen: 'Mensen in stelletjes mogen best weten hoe irritant ze zijn'

Klopt wel een beetje. Ik ben zo'n 'roeptoeter' die de hele dag door d'r mening wil ventileren over geopolitiek (maar ook over m'n nieuwe favoriete Video­land­-bullshit-­programma). En ik weet heus wel dat daar graag honend over wordt gedaan door iedereen die niet op Twitter zit, maar probeer het eens. Kom eens kijken. Wedden dat je binnen een week verslaafd bent en je je ook opeens druk maakt over zaken waarvan je tot een week geleden niet eens wist dat je je er druk om zou moeten maken? Toegegeven, Twitter zit – net als Facebook overigens – vol met verschrikkelijke mensen. Het stikt er van de racisten, seksisten, stokers, ontspoorde ex-BN'ers, antivaxxers, doorgesnoven gekken, uitgeschoten activisten, pedante columnistjes... Iedereen loopt er tegen elkaar te schreeuwen. En toch vind ik het er leerzaam. Vermoeiend, maar leerzaam.

Ik ben me namelijk van veel dingen onwijs bewuster geworden sinds ik op Twitter zit. Ik las er voor het eerst (in 2011 geloof ik) een longread met een heel vriendelijke, duidelijke uitleg over waarom zwarte piet racisme is. Ik leerde er hoe je met een smerige grijns op je gezicht kunt debatteren. Ik leerde hoe je met je eerste doodsbedreiging om moet gaan. Ik leerde er politici op social media doorgronden. Ik hield er heel wat schrijf­klussen aan over. Ik slidede er voor het eerst in Chantals DM. Ik leerde er m'n vriend kennen (!!). Ik leerde dat, ook al zit er een oceaan tussen, je via Twitter toch verdomd goed mee kunt krijgen hoe het er bijvoor­beeld tijdens de coronacrisis aan toegaat in dat derdewereldland dat gerund wordt door een rottende sinaasappel. Maar ik leerde er vooral dat het wél nut heeft om je boos te maken, ook al is het maar op Twitter. Het heeft nut om filmpjes van politiegeweld viraal te laten gaan. Het heeft nut om falende politici tot de orde te roepen. En – ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen – het heeft zelfs nut om handtekeningen te verzamelen en petities te ondertekenen.

Lees ook: Carmen: 'Ik weiger te gaan slapen met ruzie'

Ik weet hoe lekker het bekt en hoe makkelijk het voelt om Twitter belachelijk te maken en te benaderen als een hol waar linkse activisten en rechtse gekken elkaar afmaken. Maar voor mij is het de ultieme plek waar ik juist heb geleerd dat je afzijdig houden en jezelf tot het 'redelijke midden' en de 'stille meerderheid' rekenen helemaal geen zoden aan de dijk zet als je graag zou willen dat er geen onrecht meer in de wereld is.

Deze column stond in &C 9 2020. Lees de laatste column van Carmen in de nieuwste editie van &C ('Doe maar duurzaam'), die nu in de winkel ligt. Je kunt het nummer ook hier bestellen of lees het op Blendle. Geen &C meer missen en profiteren van leuke extra's, word dan hier abonnee.