Als ik terugdenk aan hoe lekker ik bezig was tijdens de vorige lockdown, voel ik me spontaan schuldig. Ik probeerde elke dag, of in elk geval een paar dagen per week, die illustere 10.000 stappen per dag aan te tikken. Zelfs nadat ik had gelezen dat die 10.000 stappen een beetje random waren verzonnen door een of andere Japanse lifestylecoach terwijl 'gewoon een uur bewegen per dag' al prima is. Die 10.000 stappen waren een heilige graal voor mij en iedereen die zich goed wilde voelen over zichzelf in een rare tijd waarin jezelf slecht voelen de norm leek te worden. Tel daarbij op dat ik graag zwanger wilde worden en me door een gynaecoloog was aangeraden om dan sowieso maar een paar kilo af te vallen. Dan zou het allemaal wel sneller gaan. 

Lees ook: Carmen: 'Ik haat het als mensen minachtend over het Songfestival doen'

Prima, even wat gezonder eten en die wandelingen door de stad dus. Uiteindelijk ben ik zo'n negen kilo lichter geworden in een paar maanden. En nu dan, inmiddels een jaar later, volledig gevloerd door deze pandemie, ben ik doodop. Ik ben geestelijk uitgeput, iets wat zich ook vertaalt naar mijn fysieke welzijn. Ik geef alle nieuwsberichten over hoe politici de boel opfokken, vaccinaties die maar niet lekker op gang willen komen, besmettingstatistieken die de pan wéér uitrijzen de schuld. En dan heb ik ook nog een klein menspersoontje dat in m'n baarmoeder aan het groeien is. Dat laatste valt natuurlijk onder de noemer Zeer Heugelijk Nieuws, maar het geeft me meteen ook een zeer brutaal vrijbriefje om wat vaker op de bank te blijven zitten met een zak Ringlings en een blikje Radler. Ik heb namelijk helemaal geen puf, behoefte of kracht meer om die dagelijkse 10.000 stappen nog te halen. Komt ook nog eens bij dat ik mijn buurt, mijn stad en de omliggende natuurgebieden helemaal zat ben. Ik heb helemaal geen zin meer om door jullie heen te sjokken. Ik weet al precies hoe jullie eruitzien. Er valt voor mij echt geen reet meer te halen uit 'een blokje om'. 

Lees ook: Carmen: 'Baren is een privilege, geen hobby'

De enige plek die me nog weleens kon motiveren om te bewegen was mijn sportschool. Een plek die al maandenlang dicht is, daarvoor heel even open was en daarvoor ook al maanden dicht bleef. Een plek die me elke maand al een rib uit m'n lijf kostte toen ik er wél nog wekelijks gebruik van maakte. Ik heb het echt lang volgehouden, hoor, die onvoorwaardelijke steun in de vorm van m'n abonnement laten doorlopen. Het was niet alleen maar 'een goed gebaar' van mijn kant. Ik heb mijn sportschoolabonnement namelijk ook braaf door laten lopen omdat ik wéét dat ik het nodig ga hebben zodra we weer kunnen. Maar zelfs mijn barmhartigheid is eindig. Deze zzp-sloeber zit nu dus zónder wandeldrang, zónder sportschoollidmaatschap maar mét die zak Ringlings op de bank. Heel hard, met vingers in m'n oren, lalala roepend zodat ik me niet schuldig voel als mensen het over 'fit blijven' en 'hoeveel ze wel niet uit hun uurtje CrossFit halen' hebben. Over een halfjaar proberen we het nog eens. Nu effe geen zin meer.

Deze column komt uit het juninummer van &C 'Lekker sportief', dat nu in de winkels ligt en hier te bestellen is.