Als er iets is waar mijn bloed van gaat koken, zijn het wel mannen die altijd maar terugvallen op dat ‘parttime-prinsesjes’-argument als het over het glazen plafond gaat. Laat me het even uitleggen: er zijn dus mannen die vinden dat wij vrouwen onze mooie mondjes moeten houden over onze pijnlijke afwezigheid in topfuncties, omdat er zo veel meiden zijn die parttime werken. Want ja, als je maar 32 uur per week wilt sloven voor de baas in plaats van de tachtig uur die Pieter erin stopt, loonslaaf die hij is, ben je natuurlijk een loser en verdien je dat glazen plafond.

Ten eerste is het natuurlijk een volkomen gechargeerd non-argument, alsof álle vrouwen massaal vier dagen in de week werken. Ik ken zo veel vrouwen die even hard als hun mannelijke ‘kleegaatjes’ werken om er vervolgens op een kerstborrel achter te moeten komen dat ze veel minder verdienen dan die sul in z’n giletje.

Lees ook: Carmen: 'Het is heerlijk om een studie van je eigen gezicht te maken'

Ten tweede, er is natuurlijk een reden waarom sommige ­vrouwen dat dagje vrij zo waarderen: mannen voelen zich na al hun emancipatie en gedweep met de term ‘metroman’ nog altijd veel te goed om voor het huishouden en de eventuele kinderen te zorgen. Dus meid, leuk dat je die kids wilt, maar besef wel dat je – met een beetje pech – nul hulp van je vent hoeft te verwachten. En dan nog het lef hebben om te klagen over ­vrouwen die ‘zo slap zijn’ om maar vier dagen per week te werken, maar wel graag beter functies en betere salarissen willen? Als je dit ooit hoort uit de mond van een man van wie je houdt: wegwezen. Meteen een goede reden om nooit aan een on­gelijkwaardige, heteronormatieve relatie te beginnen, waarin jij het huissloofje bent en hij de hardwerkende broodwinner.

Behalve als je daar gelukkig van wordt, natuurlijk.

Lees ook: Carmen: 'Er werd gehoerd, gesloerd, geflirt en gescharreld'

Ten derde, en deze gaat mij persoonlijk heel erg aan het hart, wat is er in vredesnaam mis met minder werken? Ik beschouw mensen die zichzelf voor een marginaal loontje, maatschappelijke erkenning en een schouderklopje van ‘de baas’ uit de naad werken juist als de verliezers van deze tijd. Waarom zou je nog tachtig uur per week werken als je ook zestien uur kunt werken? Daar gaat iets mis denk ik, hè? Wie wordt er nou oprecht gelukkig van meer werken en minder genieten? Ik geloof ‘workaholics’ ook gewoon niet. Ook niet de workaholics in coole, creatieve banen die zeggen dat hun werk niet als werk voelt. Dat zijn de gevaarlijkste mensen, door wie jij gaat twijfelen aan wat je in godsnaam aan het doen bent met je leven. Terwijl er niks mis is met bijvoorbeeld drie dagen hard werken op een werkplek waar je vooral heel vrolijk de deur achter je dichttrekt. Maar je wilt natuurlijk ook een beetje verdienen. Nog een dagje erbij dus.

Vier dagen per week werken is voor de hedendaagse mens precies goed om niet volledig gek te worden. Het is 2019, ­robots zijn zo geavanceerd dat ze onze tampons zouden kunnen verwisselen terwijl wij de nieuwe Ex on the Beach-aflevering liggen te kijken. Waarom zitten wij ons dan nog zo uit te sloven? Ik zeg, mannen, vrouwen, iedereen ertussenin én ernaast: laten we massaal van vijf naar vier dagen gaan en niemand die ons iets kan maken.

Deze column stond in &C 10, 2019. Lees de laatste column van Carmen in de nieuwste &C (Wat schuift dat?) die nu in de winkel ligt. Hier vind je meer columns van Carmen Felix.