Rouw is vies. Iets waar we liever niet over praten, liever niet over nadenken, iets waar we zo snel mogelijk overheen willen stappen. Pragmatisch als we zijn met z'n allen, willen we het verlies van een dierbare graag even herdenken, maar daarna zeker weer door met de normale gang van zaken. Rouw moet vooral niet te lang duren en niet te uitbundig zijn. Heel vervelend dat je er last van hebt, maar probeer eens wat afleiding te zoeken, ga een dagje naar de Efteling, onderneem weer leuke dingen en beter nog: ga gewoon weer lekker aan het werk.

Lees ook: Nu in &C: Chantal en Nielson doorbreken het taboe rondom rouw

'Snel weer de draad oppakken en niet te lang in je mineur blijven hangen.' Zulk advies is vast goed bedoeld, maar werkt het ook? Ik las laatst met verbazing een artikel over rouwverlof in dagblad Trouw. Wist ik veel dat je dus eigenlijk nergens recht op hebt wanneer je kind of partner sterft. Een mevrouw die werd geïnterviewd en onlangs zowel man als kind verloor omschreef het mooi: 'Bij gezinsuitbreiding heb je recht op een paar weken verlof, bij inkrimping heb je recht op niks.'

Voor mij het zoveelste voorbeeld van de ziekelijke rise and grind-wereld waarin we leven. Een maatschappij waarin werk, je baan, je carrière het allerbelangrijkste aspect van je leven is. Net je dochter verloren door een verkeersongeluk? Misschien heb je een lieve baas die je op het hart drukt dat je beter een paar dagen vrijneemt om de begrafenis te regelen. Of misschien heb je nog wat vakantiedagen die je in kunt zetten?

Maar is er iets wettelijk geregeld? Een paar weken verlof die sowieso vaststaan zodat jij je niet schuldig voelt omdat je de kracht niet hebt om tussen je collega's te zitten tijdens die verschrikkelijke lunch in de bedrijfskantine? Nope. Niks van dat. En ik noem net je partner of je kind als voorbeeld, maar moeten we het daar echt bij laten? Rouw kent verschillende vormen. Misschien is je tante wel belangrijker voor je dan je moeder. Misschien ben je meer van de leg door de dood van je hond dan de dood van je vriend. Wie bepaalt wanneer je hoe lang even op adem mag komen thuis?

Los van het wettelijk vastleggen van rouwverlof (minstens twee weken en dat is the bare minimum als je het mij vraagt) ben ik ook een groot voorstander van het af en toe kunnen opnemen van een geestelijkegezondheidsdag. In het Engels klinkt het catchier: mental health day. Ik deed het zelf al toen ik nog in loondienst werkte, alleen loog ik dan altijd over een griepje, kuchje of een mossel die verkeerd was gevallen. Feit blijft: het leven is soms zwaar, soms zelfs ronduit shit en mensen hebben dagen zonder verplichtingen nodig om weer op te kunnen laden. Lijkt me alleen maar handig voor werkgevers om daar niet over te gaan zeuren. Iemand die een jaar uit de running is door een heftige burn-out lijkt me nóg duurder en onhandiger dan iemand die een paar dagen thuis mag rouwen of bijkomen van het leven.

Deze column staat in het novembernummer van &C 'Rouw op je dak', dat nu in de winkels ligt en hier te bestellen is.