Iedereen die deze column weleens leest, weet: ik ben geen extreem positief persoon. Een negatieveling wil ik mezelf nou ook weer niet meteen noemen, maar ik noem mezelf wel geregeld (trots!) een realist. Nou werkt dat realisme doorgaans heel goed voor me, maar in tijden van deze pandemie word ik soms toch behoorlijk moe van mezelf. Juist nu je wakker wordt in het donker en weer naar huis gaat in het donker, als je überhaupt al ergens bent geweest waardoor je van 'naar huis gaan' kunt spreken. Het schiet voor mij helemaal niet op om de hele tijd realistisch te kijken naar hoe fucked up de wereld voor heel veel mensen op dit moment is.

Lees ook: Carmen: 'Opeens willen mijn vriend en ik toch wel een baby'

Met een realist zijn doel ik op: best vaak uitgaan van het allerergste omdat voorgaande ervaringen laten zien dat het leven best erg
kan zijn. Jezelf indekken met cynisme en de vrolijke noot bewaren voor speciale gelegenheden. Niet ál te veel dromen over bijzonder
moeilijk te verkrijgen dingen, zoals eindelijk wereldvrede, een coronavaccin en niet te vergeten een klimaatakkoord waardoor de ijsberen niet langer sterven door smeltende ijskappen. De realist weet dat die dingen nog heel lang duren of gewoon niet gebeuren. De realist is niet heel leuk op feesten en partijen, behalve als ze dronken is en meeschreeuwt met haar favoriete liedje zodat ze te druk is om over geopolitiek te praten.

Lees ook: Carmen: 'Soms schaam ik me omdat ik zo enorm actief ben op Twitter'

Liever zou ik nu zo’n verschrikkelijk positief persoon zijn die huppelt als het zonnetje schijnt, kirt als er een vlinder voorbijvliegt en altijd fluit, zelfs als de wereld in de fik staat. Sommige mensen noemen dat toxic positivity: altijd, tot vervelens toe, het positieve van alles inzien. Leven in de overtuiging dat alles altijd goed is of goed komt, zelfs als het er helemaal niet goed uitziet. Een beetje het tegenovergestelde van hoe ik in het leven sta, zeg maar. Volgens sommige artikelen die ik erover heb gelezen, is zo extreem en geforceerd positief zijn toxic omdat je negatieve gevoelens op die manier juist kunt vergroten: je negeert of verbloemt ze dan onder een mantel van fake happiness. Je ontloopt ze, probeert ze niet te voelen en kaart ze daardoor niet aan. Dat kan niet gezond zijn, toch?

De hele column van Carmen lees je in de decembereditie van &C ('Nieuwe ronde, nieuwe kansen), die nu in de winkel ligt. Je kunt het nummer ook hier bestellen of lees het op Blendle. Geen &C meer missen en profiteren van leuke extra's, word dan hier abonnee.