De tijden dat ik nog rode oortjes van seks in films kreeg, zijn gelukkig al zo’n twintig jaar voorbij. Als er nu iemand van bil gaat op het grote scherm betrap ik mezelf eerder op cynisme dan geilheid. Want allejezus: wat is filmseks toch veel te slick, saai en safe vergeleken met de dingen die we écht doen als het broeierig wordt tussen onze benen.

Lees ook: Carmen: 'Wat maakt Amsterdam magischer dan Arnhem?'

Het is allemaal gewoon echt nét te perfect in Hollywood. Er glipt nooit een pik uit een kut door al het enthousiasme van beide partijen. Er komt nooit iemand in beeld die vergeten is zijn of haar balzak of scheenbeen van dat gezellige, winterse kokosmatje te ontdoen. Er maakt ook niemand liefkozend een grapje over. En er is nooit iemand die struikelt over een nonchalant uitgetrapte schoen terwijl er naarstig naar glijmiddel wordt gezocht in het kastje onder de badkamerwastafel, daar ergens onder de föhn en ibuprofen. Saai, toch?

Terwijl dat juist allemaal dingen zijn waar je om kunt lachen, vloeken en ‘bonden’ met de persoon met wie je het meemaakt. Huis-tuin-en-keukenseks is daarom vele malen leuker dan obstakelvrije, choreografisch uitmuntende kaarslichtseks waarbij niemand naar de badkamer hinkelt (papa en mama, alsjeblieft: ik heb deze dingen allemaal van horen zeggen – seks is walgelijk, lees dit vunzige blaadje niet!) om maar vooral geen lichaamssappen te lekken op je nieuwe visgraatvloer.

Natuurlijk zijn er ook films waar seks wat rauwer in beeld wordt gebracht dan de gemiddelde Owen Wilson-en-Jennifer Aniston-romcom die je vreemd genoeg áltijd in het vliegtuig kijkt. Maar wordt het niet eens tijd dat de gore, ongewassen, ongeschoren, onhandige, geile en ff-tussendoor-voor-de-Appie-bezorger-komt-seks ook juist in díé films terechtkomt? Ik denk namelijk dat mensen wat kunnen leren van seks in films en tv-series. Neem nou de geforceerde preutsheid in Hollywoodfilms. De keren dat je een actrice seks hebt zien hebben in een beha zijn ontelbaar. Laten we wel wezen: tepels zijn hartstikke leuk. Je kunt ernaar kijken, er een beetje aan likken, misschien zelfs in knijpen. Beetje raar om die dan te negeren en in een behaatje te laten creperen.

Om nog maar niet te beginnen over het feit dat de afterseksscène altijd bestaat uit heel veel lakens, de man die wél z’n tepels vrijuit mag laten ademen en de vrouw die moeizaam en überpreuts d’r hele romp in bedlinnen heeft gewikkeld. Soms wordt dit nog even benadrukt als ze in d’r mummiepak naar de plee probeert te hupsen. Terwijl: niemand doet dit. Ook niet bij een onenightstand. Het is onhandig, die lakens worden alleen maar goor, je loopt een té grote kans om op je bek te gaan voor iemand die net nog in je zat en het allerbelangrijkste: waarom zou je je opeens voor je lichaam moeten schamen?

Lees ook: Carmen: 'Het lijkt me ergens ook wel 'fijn' om niet oud te worden'

Dus alsjeblieft, zoetsappige romcoms waarin Owen Wilson en Jennifer Aniston weddingplanner en hondenuitlater zijn die elkaar eerst vol passie haten om vervolgens tot over hun oren verliefd op elkaar te worden: laat ook eens zien dat Owen een wc-rol naar het hoofd van Jennifer gooit terwijl ze z’n mannenkwarkje tegen probeert te houden met haar ene hand en naar die rol graait met haar andere. Voelen wij ons ook gewoon normaal over onze slaapkamercapriolen.

Deze column stond in &C 06, 2019. Lees de laatste column van Carmen in de nieuwste &C (Het is hier fantastisch!) die nu in de winkel ligt. Hier vind je meer columns van Carmen Felix.