Als ik de woonkamer weer in kom lopen, vind ik de dochter brullend achter de piano. 'Wat is er met jou?' vraag ik. 'Het lukt me niet,' roept ze. 'Het lukt me nooit nooit nooit!' Voor de duidelijkheid: de dochter is vier en we hebben haar níét al op pianoles. Je treft ons op het moment dat ze ongeveer de tiende keer in haar leven op onze oude, valse piano probeert te pingelen. Ze ramt vooral heel agressief op de toetsen. Ik moet alleen maar lachen. Opvoedkundig niet erg verantwoord en ik kom nu vast in de ouderschapshel, maar toch.

Lees ook: Hanneke: 'Ik vermijd het woord nee en geef mijn kind een andere keus'

Ik snap het wel: het leven ís ook een aaneenschakeling van wanhoop en frustratie. Toen de dochter kleiner was werd ik nog weleens boos als zij boos werd. (Heel erg meta overigens, en ook heel erg nutteloos.) Tot ik mezelf op een dag vond, met de fietsstoel rammend op de bagagedrager omdat ik haast had en dat ding er niet snel genoeg op gemonteerd kreeg. Goh, dacht ik toen. Van wie zou ze die aanvallen nou toch hebben? En hoe langer ik erover nadacht, hoe meer momenten ik me herinnerde dat ik zelf mijn tekening aan stukken scheurde omdat ik vond dat-ie niet mooi genoeg was. Dat ik ooit als kind al mijn kleren uit mijn kast heb gegooid, omdat het me niet lukte om een T-shirt fatsoenlijk op te vouwen. Waar dat perfectionisme gebleven is: God mag het weten. Misschien geeft een mens het gewoon gaandeweg op, al is dat natuurlijk weer een heel ander verhaal. 

Lees ook: Hanneke: 'Ik verdedig me niet meer omdat ik 4 dagen in de week werk'

Hoe dan ook: de dochter heeft het van geen vreemde. Ik denk na en kijk naar de snikkende dochter. (Dit allemaal in een flits, hoor. Het is niet dat ik haar een halfuur laat huilen, terwijl ik mijmer over het leven.) 'Weet je wat het is?' zeg ik, terwijl ik haar even op schoot neem. 'Er zijn heel erg veel mensen op de wereld, hè?' De dochter kijkt me verfrommeld aan. Zo van: waarom begint die nou over de overbevolking? Ik zit me hier toch godverdomme de kleutervariant van een existentiële crisis te hebben. 'Nou?' vraag ik. 'Zijn er veel mensen op de wereld?' 'Ja, heel erg veel,' zegt de dochter mechanisch. 'En niemand van die mensen,' zeg ik, en ik pauzeer even dramatisch. 'Niemand van die mensen kan meteen perfect pianospelen. Of nou ja, misschien drie mensen, maar goed, dat doet er niet toe! Doorgaans kan niemand meteen pianospelen. Want pianospelen is heel erg...' Het is heel even stil. 'Nou?' zeg ik. 'Moeilijk,' zegt de dochter zuchtend. 'En om goed piano te kunnen spelen moet je heel veel...' De dochter laat zich voorzichtig van mijn schoot glijden en loopt vastberaden naar de knutselhoek. 'Nou?' roep ik haar na. 'Oefenen,' zegt ze. Ze zucht nog een keer diep.' Juist,' zeg ik heel tevreden. Opvoeden: ik kan er niks van. Maar als ik goed blijf oefenen, nou ja: wie weet wordt het ooit nog eens wat.

Meer columns van Hanneke lees je hier. De mei-editie van &C Magazine 'Kom maar op met het Songfestival' ligt nu in de winkel en bestel je ook in &C Webshop.