Ik hou van geld. Als mensen me naar m’n ambities vragen, weet ik dat ze iets anders willen horen, maar vertel ik ze altijd heel eerlijk: ik wil zo min mogelijk werken voor zo veel mogelijk geld. Dat is mijn droom, mijn wens en hopelijk mijn toekomst. En ja, dat zou ik heel graag op een mooi withouten Xenosbordje bij m’n voordeur willen hangen, maar ik ben bang dat de hangjeugd in m’n buurt me dan écht niet meer cool vindt.

Mijn ambitie ligt niet bij mezelf uit de naad werken voor een ontevreden, strontchagrijnige baas of bepaalde esthetischcoole carrièregerelateerde dromen najagen zoals een toneelstuk schrijven waarin Halina Reijn wéér met d’r blote vleesballonnen over het podium mag rennen. Hoewel me dat best geinig lijkt. Nee, even heel oprecht: mijn enige echte ambitie is financieel meer dan comfortabel zijn. Ik hou gewoon van tijd hebben voor dingen die me meer aan het hart gaan dan werk. Tijd doorbrengen met vrienden, geliefden en mijn kat bijvoorbeeld.

Lees ook: Carmen: 'Wat is er in vredesnaam mis met minder werken?'

Ik zit helaas niet in een vakgebied waarbij je met de minste inspanning fucking rijk kunt worden en ik heb helaas de pech dat ik niet heel veel andere dingen kan dan ‘een beetje leuk schrijven’. Dus moet ik af en toe klussen aannemen die niet zo heel spannend zijn, maar wel goed betalen. Dan roepen er weleens mensen: ‘O, maar dat is niet wat je ambieert neem ik aan?’ en dan denk ik: nee, maar het geld dat ik ervoor krijg wel. Misschien ben ik wel een geldwolf, maar ik ben geen Dagobert die het allemaal oppot. Ik zie geld puur als middel om m’n leven comfortabeler te maken en dingen die te veel tijd kosten uit m’n leven te schrappen, zodat ik tijd overhou voor de dingen die me wel gelukkig maken. Dus in tweede instantie: noem me liever een tijdwolf. Ik hecht meer waarde aan kostbare tijd dan aan geld. Als ik soms hoor dat mensen (het zijn meestal mannen, uiteraard) neerkijken op vrouwen die vier dagen per week werken in plaats van fulltime, word ik zo pissig. Ik snap mensen die niet vijf dagen per week van huis willen zijn juist heel goed. En wat mis je ermee? Een paar honderd euro? Is dat je meer waard dan de kostbare uren met je man, vrouw, baby of kat? Mij niet in elk geval.

Lees ook: Carmen: 'Het is heerlijk om een studie van je eigen gezicht te maken'

Ik geloof ook heilig in gewoon carrière kunnen maken zonder dat je elke ochtend om zeven uur opstaat om richting je systeemplafond te sjokken. Zorg gewoon dat je in die vier dagen dat je er wel bent, je werk zo verschrikkelijk goed doet dat je om loonsverhoging kunt vragen. We moeten allemaal vaker en regelmatiger om loonsverhoging vragen. En met ‘we’ doel ik op vrouwen, want we weten allemaal dat veel mannen helaas meer schijt hebben. Wat zonde is, want wij kunnen wel wat schijt gebruiken. Als je erachter komt dat een mannelijke collega of medefreelancer meer geld heeft weten los te peuteren dan jij, bijvoorbeeld. Wat je eerst doet: heel kwaad worden en misschien wel een paar vuistslagen aan je muur of de lucht uitdelen. Hier voel je je onmiddellijk beter door! En dan: stante pede op hoge poten en zonder lieve glimlach verhaal halen én hetzelfde bedrag vragen bij de persoon die de centen uitdeelt. Het is verdomme 2019 en ik weet honderd procent zeker dat ik niet de enige ben die van geld houdt. Dus hengel binnen die poen, kun je daarna weer iets leuks gaan doen.

Deze column stond in &C 11, 2019. Lees de laatste column van Carmen in de nieuwste editie van &C ('Ik lijk steeds meer op jou'), die nu in de winkel ligt. Hier vind je meer columns van Carmen Felix. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra’s? Word dan abonnee.