Er is iets geks aan de hand in de wereld. En dan vooral in de wereld in ons hoofd. Steeds meer mensen gaan hun eigen grenzen voorbij. Door veel te hard te werken, veel te lange dagen te maken, veel te veel hooi op hun vork te nemen, veel te veel naar hun telefoon te staren en vooral veel te weinig nee te zeggen. Eindstand is dat steeds meer mensen een burn-out krijgen, overwerkt zijn, rsi krijgen of – als je echt dikke pech hebt – in een langdurige klotedip terechtkomen en geen idee hebben hoe ze er in godsnaam weer uit kunnen komen.

Lees meer: Carmen Felix: Nerds will be nerds

Veel van die mensen – onder wie wijzelf, laten we wel wezen – vinden het nog steeds een veel te eng idee om eerlijk aan de bel te trekken wanneer hun emmertje overloopt. Je kunt maar zo veel water opvangen met weekendjes weg, mediteer-apps, yoga en mindfulnesscursussen. Ik ben ervan overtuigd dat we pas echt goed kunnen relaxen wanneer er een cultuur ontstaat waarin we eerlijk kunnen zijn over onze mentale staat. Want op dit moment loopt de communicatie over mentale rotkwalen nog veel te vaak spaak. Mensen denken dat je je aanstelt, dat je op vers gegoogeld advies zit te wachten. Of ze lopen liever met een boog om het onderwerp heen.

Kijk maar eens naar al die mensen die dagelijks lijden onder een depressie. Hoe vaak hebben vrienden, kennissen, collega’s, bazen en familie gewoonweg géén idee van wat zo’n depressie nou echt inhoudt? En hoe vaak wéten ze niet eens dat hun goede vriend(in), favoriete celebrity of lievelingsnichtje er überhaupt aan lijdt? Hoeveel we ook over onze mental health lijken te praten de laatste jaren, er heerst nog steeds een smerig taboe op zeggen dat je je permanent kut voelt en even niet meer weet hoe je van dat kutgevoel af komt. En ik snap wel waarom. Ik ben de eerste om toe te geven dat ik weleens extreem ongemakkelijk heb gereageerd op iemand die me vertelde dat-ie dood wilde, want ‘hé, je kunt toch gewoon wat leuke dingen gaan doen?’ Om mijn domme gezichtsuitdrukking maar niet te vergeten toen ik voor de eerste keer van dichtbij zag hoe het voelt om niet meer uit bed te kunnen komen om naar je werk te gaan, omdat je er geen kracht voor hebt. Wist ik veel dat een burn-out niet op te lossen is met een ‘kom op, schouders eronder’.

Lees meer: Carmen Felix: Maak je niet druk

Daarom pleit ik voor meer met elkaar lullen over wat er in onze kop omgaat. En dus niet alleen met je vrienden bij een goed glas Rioja, maar ook met je collega’s en je baas. En met je ouders en je buurvrouw. Schreeuw het lekker van de daken en hang de vlag uit: ik heb een winterdip, ik ben depressief, ik heb een burn-out, ik vind m’n leven niet meer leuk! Hoe vaker de toehoorders dit horen, hoe meer ze misschien gaan beseffen dat deze shit hartstikke real is en dat het soms al genoeg is om gewoon even je oren goed te spitsen. Er hoeven niet meteen oplossingen gezocht te worden, of medicijnen aangeraden. En geloof me, iemand met een burn-out heeft vast weleens gehoord dat een stevige wandeling door de duinen een mens goed doet. Het enige wat wij kunnen aanbieden, is evenveel begrip en sympathie als je iemand met een gebroken enkel of slecht functionerende nier ook zou geven. Dat is wel zo fair.


Deze column verscheen eerder in magazine &C 11, 2018. Lees hier meer columns van Carmen Felix.