Malou: 'In de geparkeerde auto ligt een oude man. Hij oogt morsdood'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Het is hier donker en het ruikt naar natte washandjes die je na drie weken overdonderen met wasgoed onderin je wasmand terugvindt. De deur waardoor we zijn binnengekomen is dicht en laat nauwelijks nog licht door. Mijn liefde-en-tevens-vaste-verkering heeft ons opgesloten in een Spaanse parkeergarage. Ik liep vrijwillig mee en twijfelde niet of hij wel gelijk had. De deur die openging een paar meter naast het kastje waar hij de code intoetste was niet de deur van de autoverhuur maar van een donkere privégarage waar we ons nu in bevinden.
Eerst moeten we een beetje lachen. Maar al snel bekruipt mij het gevoel van 'gudverredumme we hadden gewoon de eerste beste autoverhuur moeten nemen'.
Op weg naar deze autoverhuur liepen we langs talloze andere autoverhuurbedrijven. Wij liepen door.
'Waarom wilde je gudverredumme perse deze?', denk ik.
'Wat nu?', zeg ik.
'Klootzak', denk ik.
'Liefje?', zeg ik.
Lees ook: Malou: 'Opeens vroeg ik me af of ik wel twee tickets had geboekt'
Er staan maar een paar auto's geparkeerd en er zijn geen ramen. De liefde-en-tevens-vaste-verkering slaat een paar keer op de dikke deur waardoor we binnen zijn gekomen.
Potdicht.
Ik loop langs de muren in de hoop dat er ergens een nooduitgang zit. Blijkbaar zijn de Spaanse veiligheidsvoorschriften un poquito milder dan in onze Nederlandse regelrepubliek. Ik loop langs wat geparkeerde auto's en schrik me alle ziektescheldwoorden in een adem. De definitie van apenlazarus voelde nog nooit zo echt.
In een van de geparkeerde auto's ligt een oude man. Op de naar achter uitgeklapte bestuurdersstoel met zijn hoofd leunend op de hoofdsteun. Zijn ogen zijn dicht en zijn mond staat een beetje open. Hij draagt een pak.
Zo snel als mijn ren-voor-je-leven-coördinatie het toelaat storm ik naar de liefde.
'Er ligt daar een meneer in een auto. Misschien is hij dood. En anders kan hij ons hier misschien naar buiten helpen!'
Ik bedenk me dat deze meneer hier misschien ook naar binnen is gereden en niet meer naar buiten kon. Wellicht is hij verhongerd. Mijn liefde-en-tevens-vaste-verkering tikt op het raampje. De man oogt nog steeds morsdood.
Dan opent hij zijn ogen en verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht. Rustig komt hij overeind en rolt hij zijn raampje naar beneden.
'Hij leeft. Thank God, hij leeft', denk ik.
'Buenos dias', zegt de liefde.
Lees ook: Malou: 'Het is de mooiste foetus die ik ooit op een echo heb gezien'
Daarna proberen we op Spaans/Engels kleuterniveau uit te leggen dat we onszelf hebben opgesloten. Ik betrap mezelf er op dat wanneer de bevrijding in zicht is ik opeens wel de verantwoordelijkheid voor mijn eigen lockdown neem. Ik werd er namelijk niet aan mijn haren ingesleurd.
Een paar minuten later staan we weer buiten. De oude man hield niet op met lachen toen hij doorhad wat we onszelf hadden aangedaan.
Wanneer onze ogen weer gewend zijn aan het licht vraagt de liefde of ik oké ben.
Ik lach.
Hij heeft mij zojuist een column cadeau gedaan.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
