Malou: 'We spelen 30 seconds en opa en oma zitten in mijn team'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Ik ben geen fan van gezelligheidsspelletjes. Ik vind het simpelweg niet gezellig. Ik ben (zoals je hebt kunnen lezen) ook geen fan van vakantieparken. Ik vind plekken waar je zelf een huishouden moet runnen namelijk geen vakantie.
Het is nog steeds feest omdat mijn opa en oma zestig jaar zijn getrouwd en we hebben ons verzameld in het vakantiehuisje waar zij verblijven. Een ruimte met plek voor zes personen waar we ons met z'n veertienen in hebben gewurmd.
We spelen het spel 30 seconds omdat je na een paar uur met z'n allen op een kluitje wel uitgeluld bent. Toos - die eigenlijk Rik heet maar die we na een gordelroosinfectie Toos zijn gaan noemen - doet er niet aan mee. Hij vindt het een klotespel. Aan de zijlijn staat nog een tante, ook zij wil niet meedoen.
Lees ook: Malou: 'Ik stap in een kart en zit meteen muurvast in het stoeltje'
Opa en oma doen wel mee. Bij 30 seconds is het de bedoeling dat je namen omschrijft en raadt. Omschrijven doe je zonder de naam te noemen. Iets wat makkelijker lijkt dan het is, merk ik wanneer mijn oma aan de beurt is:
'Barack Obama'
'101 Dalmatiers'
'Eurosport'
'Route 66'
'Carry Slee' – leest ze van boven naar beneden voor.
Iedereen behalve ikzelf moet lachen. Mijn oma zit namelijk bij mij in het team. In het andere team zitten o.a. mijn neefjes van - in mijn ogen - nul en drie en wat ooms en tantes. De kinderen raden de ene na de andere titel.
Dan is mijn opa aan de beurt. Hij heeft 25 seconden nodig om zijn leesbril uit te vouwen, op zijn neus te zetten én zijn keel te schrapen. Dit betekent dat hij nog 5 seconden overheeft om een titel te omschrijven die hij invult met de zin 'eens even kijken.' Uiteraard zit ook mijn opa bij mij in het team. Ik probeer hem direct te ruilen tegen een van de twee kinderen maar dat weigert de tegenpartij. Als fanatisme een gezicht had zou het 't triomfantelijke gezicht van mijn jongste neefje zijn.
De tante die niet meedoet schreeuwt er constant doorheen. Als haar stem een schoonmaakmiddel was zou het Glorix zijn. Ik zeg haar dat ze of mee moet doen of haar mond moet houden en dus niet mag raden. Tevergeefs. Het staat inmiddels 31-0 voor de tegenpartij als mijn oma weer aan de beurt is:
'Leonardo Dicaprio'
'Venus'
'Crocs'
'Anky van Grunsven'
'Lois Lane'
Weer leest ze het kaartje van boven naar beneden voor. Dit keer heel erg snel.
Lees ook: Malou: 'Voor de vegetariërs is er tomatensoep of tomatensoep'
'Neeeeheeeee', roepen mijn opa en ik.
Mijn oma springt op. 'Oh sorry', zegt ze en draait het kaartje om:
'Rome'
'Assepoester'
'Zwitzal'
'Steffi Graf'
'De backstreet boys'
Ik herinner me de pogingen die mijn broertjes en ik vroeger deden 'gezellig' een spelletje te doen. Het eindigde altijd in janken. Vaak was Toos de pineut. Dat vonden mijn andere broertje Koen en ik geinig omdat Toos huilde met bellen uit zijn neus. Van een afstand bekijkt Toos nu het tafereel dat zich als een opera opdient.
Drama.
Oorlog.
Verlies.
Machteloosheid.
De strijd is groots en meeslepend. Hij trekt er een biertje bij open en leunt achterover. Ik probeer mijn oma uit te leggen dat ze moet omschrijven wat ze op het kaartje ziet staan en de woorden juist niet mag voorlezen. Ze laat weten het nu echt te snappen. Ik draai de zandloper om.
'Begin maar oma, vertel me wat je op het kaartje ziet staan!' gil ik haar toe.
'Een rijtje woorden met zwarte letters!' roept ze terug.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
