Malou: 'Het enige wat ik hoor zijn snikkende sorry’s'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Ik zit in de trein van Amsterdam naar Haarlem. Het is een stukje van niks. Bij stukjes van niks blijf ik graag in het tussenstukje staan. In het tussenstukje van de trein hebben fietsen en kinderwagens voorrang. Ook is het een goede plek om telefoontjes te plegen zodat je andere reizigers niet stoort. Soms gaan er mensen naar het toilet in de trein. Waar deze reizigers daarna hun tetanusprik halen, is een tot nu toe onbeantwoord vraagstuk.
Lees ook: Malou: 'Er is zojuist iemand voor de trein gesprongen'
Ooit ging ik naar het toilet in de trein. Ik kampte met een blaasontsteking en vreesde te sterven als ik niet binnen een minuut zou plassen. Dat ik uiteindelijk stierf aan acute cholera had ik vooraf nooit kunnen bedenken. (Deze column wordt dan ook verzorgd door de reïncarnatie van Malou. Je kan van haar ouders zeggen wat je wilt, maar klonen kunnen ze en vies van een experimentje zijn ze niet.)
Er gaat een jongen tegenover me zitten. Hij praat tegen het schermpje van zijn iPhone. Zijn scherm praat terug. Al snel heb ik door dat het zijn vriendinnetje is, daar aan de andere kant van het glas. Dat weet ik, omdat de jongen geen oordopjes draagt en ik dus alles kan horen. De twee hebben ruzie.
Zij gaat bijna huilen en hij probeert haar uit te leggen hoe ze zich in het verleden sensitiever had mogen opstellen. Het meisje had hem, HAAR VRIENDJE, niet direct ingelicht over de uitslag van een sollicitatiegesprek dat ze zojuist had bij een koffiezaak in Haarlem. Ze was aangenomen en had dit eerst aan een vriendinnetje verteld dat ook in de desbetreffende zaak werkt. Het vriendinnetje had dit op haar beurt enthousiast gedeeld op Instagram.
‘Hoe zou jij het vinden als ik een nieuwe baan zou hebben en jij moet hier achter komen via Insta?’ Het meisje probeert uit te leggen dat ze er helemaal niet zo over had nagedacht. Ze was eigenlijk gewoon heel erg blij met haar eerste baantje. ‘Misschien is dat nou juist het probleem. Jij neemt het allemaal niet serieus. Je bent al zestien ja, doe even volwassen.’
Het meisje zegt sorry.
Ik trek mijn wenkbrauw op in de hoop dat de jongen het ziet. Hij kijkt me aan, maar geeft geen kik. Hij blijft zijn vraag herhalen, al formuleert hij deze telkens iets anders.
‘Heb je erover nagedacht hoe dit voor mij moet zijn geweest?’
‘Denk jij alleen maar aan jezelf?’
‘Zal ik jou dan ook maar niks meer vertellen?’
Het meisje krijgt geen kans om te antwoorden. Het enige wat ik hoor zijn snikkende sorry’s.
‘Ik weet niet of we hier nog wel uit gaan komen.’
Hij zegt het echt.
Ik schiet in de lach.
Lees ook: Malou: 'Wilt u alstublieft mijn tv meenemen? En niet mijn laptop?'
Als ik opsta om uit te stappen, heeft de situatie zich nog een paar keer herhaald.
Zij snikt en hij noemt haar gevoelloos.
Als ik uitstap, heb ik spijt dat ik niks tegen de jongen heb gezegd.
Ik durfde niet. Dat komt door die mensen die altijd op scherp staan in een stiltecoupé. Die bij de aanstalten ademhalen al fronsend naar het stiltebordje wijzen. Zo wil ik niet zijn.
Misschien dat ik een keer koffie ga drinken in het koffietentje waar het meisje werkt. Misschien zeg ik haar wel dat je op je zestiende nog helemaal niet volwassen hoeft te zijn. Misschien feliciteer ik haar met haar eerste baantje.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen
