Malou: 'Ik ben nog nooit weggestuurd, geweigerd of uitgescholden'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Toen ik zestien was mocht ik voor het eerst in mijn leven naar de plaatselijke discotheek. Millennium, zo heette de hut. Ik dronk smerige mixdrankjes onder sfeervol black light en probeerde te dansen op iets wat ik nu zou omschrijven als rammende takkeherrie. Ik kon ergens doorheen zakken, volgens een man met een onderbroek op zijn hoofd, die tijd. Een dorp met duizenden jongeren en een discotheek met maar een gering aantal mensen dat naar binnen mag. Mijn hart bonkte op de maat van de muziek in mijn keel als ik in de rij stond. In de steeg waar de lange rij begon was ik nerveus want je wist het nooit zeker. Kom ik er vanavond in of niet?
Sommige mensen mochten naar binnen, anderen niet.
Ik ben nog nooit geweigerd.
Lees ook: Malou: 'We beantwoorden een vragenlijst over kuchjes en snotneuzen'
Toen ik tijdens mijn boze puberjaren actief deelnam aan een hanggroep en mijn dagbesteding voornamelijk bestond uit onuitstaanbaar zijn in het park en met een mes de zin THUG LIFE in de houten parkbankjes krassen, werd zo nu en dan de politie gebeld. Omwonenden waren ons zat. We maakten herrie en gooiden de door Annelies gejatte blikjes red bull zo ver mogelijk naast de prullenbak.
Sommige mensen werden weggestuurd, anderen niet.
Ik ben nog nooit weggestuurd.
Toen ik na de middelbare school een kunstopleiding wilde gaan doen waren er strenge toelatingseisen. Er kwamen honderden aanmeldingen en er werd 'geloot' om wie er wel en wie er niet werd uitgenodigd.
Sommige mensen werden uitgenodigd voor de selectiedag, anderen niet.
Ik werd uitgenodigd.
Lees ook: Malou: 'Ik werd gestoken, precies op het randje van mijn tatoeage'
Toen ik op 5 december jaar in jaar uit 'verrast' werd door mijn zwart geschminkte buurman met hard geworden strooigoed en verschillende cadeautjes heb ik me wel eens afgevraagd voor wie we dit nou eigenlijk deden. Mijn broertjes Toos en Koen én ikzelf geloofden al lang niet meer in Sinterklaas, dus 5 december sloeg eigenlijk helemaal nergens meer op. Als je in Nederland eigenlijk niks viert maar toch bij elkaar wil komen en doen alsof je iets viert, noemen we het een traditie.
Sommige mensen worden op 5 december traditioneel uitgescholden voor zwarte piet, anderen niet.
Ik ben nog nooit uitgescholden.
Toen ik op vakantie ging en mijn nagelschaartje, dagcrème, reinigingsmelk, zonnebrandcrème, aansteker, speelgoedgeweren, katapulten, deospray en scheermesjes vergat uit mijn handbagage te halen werd ik aangesproken door een Schiphol-douanier.
Sommige mensen moeten op Schiphol meelopen en hun tas voor de ogen van een douanier ontpakken om te laten zien dat er geen drugs, wapens of andere levensgevaarlijke spullen in hun koffertje zit, anderen niet.
Ik moest nog nooit meelopen met een douanier.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
