Malou: 'Ik ging met kids naar Artis. En wat vonden ze het leukst?'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Ik ga naar Artis met een vriendin en haar twee kinderen. De ene is tien en de ander drie. Het zijn jongenskinderen. Voor de grote poort van de dierentuin staan ze op me te wachten. Mijn vriendin en ik houden niet zo van dierentuinen, we vinden het zielig. We-doen-het-voor-de-kinderen verbloemt ons schuldgevoel. Ik maak mezelf wijs dat door een kaartje bij de kassa te kopen ik ook bijdraag aan grotere dierenverblijven. Dat heb ik geloof ik ooit ergens gelezen. Iets waar ik me aan vasthoud bij het passeren van het eerste hok.
Een uil.
Het dier zal nooit kunnen vliegen, want er zit een hek omheen. Overdag slapen - wat ze normaal gesproken doen - kan ook niet, want het jongenskind van drie weet welk geluid een uil maakt. Hij is niet de enige. Ook de rest van de peuters en kleuters weten wat voor geluid een uil maakt. ‘Oehoe. Oehoe!’
Lees ook: Malou: 'Waarom sommige mannen op de brandstapel mogen van mij'
We behoren tot de weinige vrouwen in de zoo. Om ons heen krioelt het van de alleenstaande vaders. Ik weet dat ze alleenstaand zijn, omdat ik me heb laten vertellen dat zondag géén papadag is. Dit zijn gescheiden weekendvaders en Artis is hun openlucht-Tinder. Hun profiel uitgestald en jengelend in de kinderwagen. Voor drie euro kun je een muffin kopen om je buggy een paar minuten stil te krijgen.
Een paar hokken en waggy’s verder stuiten we op ijsberende leeuwinnen. Een van de leeuwinnen loopt constant dezelfde route in haar verblijf. Gehaast en gedwongen loopt ze een vierkant, omdat de muren haar doen keren. Er is geen dier dat in zijn natuurlijk habitat vrijwillig keurige, rechte vierkantjes loopt. De enige zoogdieren die zich vrijwillig in een vooraf uitgestippeld vierkantje laten persen zijn wij mensen langs de snelweg de McDrive in.
We-doen-het-voor-de-kinderen.
Voor het binnenverblijf van de olifanten staat een groepje kapotgeblowde toeristen. Boven hun hoofd hangt een walm van wiet en puberzweet. Eentje tuft op de grond. Die van drie staat erbij en kijkt naar het groepje Engelse zwijnen.
Binnen beweegt de olifant zich door op haar plek van links naar rechts te zwieren. Het lijkt alsof ze zichzelf wiegt. ‘Wel klein hè hier?’ zegt het jongenskind van tien.
We-doen-het-voor-de-kinderen.
Ik zie een bord naar een heel groot gebouw. De twee cheetahs staat boven de pijl die er naartoe wijst. ‘Eindelijk,’ zeg ik, ‘een groot gebouw voor maar twee dieren!’ Als we het verblijf binnenlopen, zie ik dat we niet in een vergroot indoor dierenreservaat zijn terecht gekomen, maar in het Artis-restaurant.
Ik ben een grote, naïeve trut.
Er is genoeg ruimte voor elke doorgerookte Engelse toerist in de stad en alle alleenstaande vaders van Nederland. Je kan je kind trakteren op een waterijsje van twee euro zeventig, waarna ze de sugar rush er in alle vrijheid, tussen de tafels door, uit kunnen rennen.
Lees ook: Malou: 'Waarom ik me niet aan de dresscode hield'
Aan het einde van de dag vraag ik aan tien en drie wat ze het allerleukst vonden aan Artis.
‘Het klimrek,’ zegt die van tien.
‘De eendjes,’ zegt die van drie.
We-doen-het-voor-de-kinderen.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
