Malou Holshuijsen: 'Ik val langs de man op de grond'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
De hakken zijn geen stiletto’s, maar door de cocktailtoevoer tijdens de bootreis naar het feesteiland voelen ze hoger dan ooit. Ik wankel aan de arm van Daan, mijn beste vriend en we vinden een plekje in de feestzaal naast het podium. Er komt een man naast ons staan.
Hij heeft grote bruine ogen en een mooie lach.
Lees meer: Malou Holshuijsen: 'Koetjes en kalfjes, wij begrijpen elkaar niet'
Daan, mijn beste vriend bedenkt zich geen seconde.
Hij knijpt zacht in mijn arm.
Ik weet wat er komt en ik wil zeggen dat dát nu even geen goed idee is.
Te laat.
Daan, mijn beste vriend doet wat hij altijd doet. Hij geeft me een klein duwtje.
De bedoeling is dat ik tegen de man aanstoot en me kan verontschuldigen om zo een gesprek aan te knopen. Helaas is Daan te enthousiast en mijn evenwicht te afwezig.
Ik val langs de man op de grond.
De lachstuip is groots en meeslepend. Want ook de andere gasten én de man met de mooie bruine ogen nemen de tijd mij tot in den treuren toe te lachen. Om totale vernedering uit te sluiten lach ik zelf ook maar wat mee.
De tranen in mijn ogen zijn het natte bewijs: lachen en huilen zijn geen tegenovergestelde emoties.
De lach en de traan, naast elkaar op mijn wang.
De presentator schudt zijn hoofd als hij voorbijloopt richting het podium.
Daan, mijn (toen even niet meer) beste vriend en de man helpen me weer overeind.
‘Sorry. Ik kan eigenlijk helemaal niet op hakken lopen,’ zeg ik tegen de man.
Hij lacht. Hij lacht verdomde mooi.
Ik negeer Daan, (ooit) mijn beste vriend. Dit duurt zeker een hele minuut.
De man kijkt me glimlachend aan en ik kijk naar hoe gespierd hij is.
Iets waar Daan en ik elkaars blik weer vinden. Ik glimlach naar mijn beste vriend.
Dan gaat de herstellingsfase van start. Als een vraagontwijkende politicus voor een NOS-microfoon stuurt Daan, mijn beste vriend de aandacht een andere kant op en laten we mijn gestrekte grondsituatie achter ons.
De omstanders mengen zich weer in het feestgedruis. De presentator staat zelf achter de draaitafels. Hij wenst iedereen heel veel plezier en zegt nog veel verrassingen in petto te hebben.
Tot mijn grote verbazing staat de man nog steeds naast ons.
‘Wat een mooie tatoeage heb je,’ zegt Daan, mijn beste vriend tegen de man.
‘I don’t speak Dutch. And my English is bad,’ antwoordt de man.
‘That’s excellent!’ lacht Daan. Hij maakt een gebaar dat de man en ik hier moeten blijven staan. Hij belooft drankjes te halen, maar komt niet meer terug.
Ik probeer erachter te komen wat de link van de man met de bruine ogen en de feestelijke presentator is. Door zijn steenkolenengels blijft dit een mysterie.
Toch raken we niet uitgesproken.
Lees meer: Malou Holshuijsen: 'Mijn oma en de glazenwasser uit Edam'
Het mysterie wordt ontrafeld als ik door de presentator op mijn schouder word getikt.
‘Jezus Lou, je staat met de act te zoenen. Hij moet op!’
…
Twee minuten later sta ik op de dansvloer naar de act te kijken.
Hij spuugt vuur en maakt een salto. Dan staat Daan, mijn beste vriend weer naast me.
‘Oh kijk! Het is een acrobaat!’ merkt hij op.
Ik knik.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
