Malou: 'Normaal gesproken rij ik alleen BN'ers en sterren'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Een etentje met vrienden. We zitten aan een lange eettafel en slurpen slierten spaghetti. Bij sommige mensen hoef je niet netjes te eten. Het is gezellig, we discussiëren over de ongelijkheid van sekse op de werkvloer. In het beginsel zijn we het allemaal met elkaar eens. De ongelijkheid is er en het is belachelijk. Over hoe we dit probleem moeten oplossen zijn de meningen verdeeld. Ik ben voor een quotum om de boel in sneltreinvaart recht te trekken. 'We wachten al veel te lang' brul ik. De vrienden brullen ook iets, maar ik luister niet. Hoe belangrijk ik eerlijke verdeling en gelijkheid ook vind, mijn fanatisme en stemvolume winnen het van de spelregels.
Lees ook: Malou: 'Op mijn werk deed ik alsof er niks aan de hand was'
De vrienden weten het, en schreeuwen terug. Een voordeel van bij mensen thuis afspreken is dat je kunt schreeuwen. In een restaurant vinden mensen dat niet leuk. Wat hou ik toch van dit soort avonden.
'Was gezellig' schreeuwen we, nadat we haastig de taxi induiken. Normaal gaan we niet met de taxi. We waren de tijd vergeten, mijn liefde en tevens vaste verkering en ik. En de avondklok. En, aangezien ik de grote bek heb van een krokodil maar de ballen van een bange hond, wil ik geen bekeuring riskeren.
De taxichauffeur is niet vrolijk. Hij heeft een veel te dure auto voor zo'n kort ritje. Normaal pakt hij minimaal zestig euro per rit. 'Wacht maar tot de evenementen weer starten. Normaal gesproken rij ik alleen maar BN'ers en sterren' zegt hij. Wat het verschil is tussen BN'ers en sterren weet ik niet. Ik durf het niet te vragen. Ik ben slechts een bange burger die de tijd vergat.
Lees ook: Malou: 'Ik heb last van de huilbaby van de buren'
'Wat doe jij voor werk' vraagt de chauffeur. Hij heeft het niet tegen mij maar tegen mijn geliefde. 'Ik werk bij de radio' zegt hij. We wachten tot hij mij dezelfde vraag stelt. Dat doet hij niet. Het interesseert hem geen reet wat ik doe. 'Ik ben ook chauffeur van verschillende DJ's. Laatst nog iemand van, ehh, ja ik ben zijn naam ff kwijt. Maar veel mensen van de radio, rij ik. Ik ken ze allemaal. Zeg, wat doe je precies bij de radio?' vraagt hij. Wederom zonder mij aan te kijken. Mijn verkering legt uit wat hij doet waarop de man 'toe maar' antwoordt. Daarna begint hij weer te praten, over de bekende mensen die hij allemaal kent. 'Je zou kunnen zeggen dat hel allemaal vrienden van me zijn. Gappies.'
Mijn liefde stopt met antwoord geven. Ik pak mijn telefoon en open twitter. Ik scroll door de lelijke reacties op mijn radiocolumn van de dag daarvoor. Een iemand vindt me 'te blank' voor het onderwerp dat ik bespreekbaar maakte. En ander noemt me denigrerend 'dat meisje.'
Eindelijk is de man stil. 'Hey lief' zegt mijn verkering dan 'ben jij binnenkort niet op televisie om het over je nieuwe boek te hebben?' Ik lach. De taxichauffeur trekt zijn wenkbrauw op. Dan kijkt hij weer naar de weg. Het interesseert hem nog steeds geen reet.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
