Malou: 'Ik kan mezelf later niet eens betalen, laat staan een kind'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte. Deze week krijgt ze voor de zoveelste keer de vraag: weet je zeker dat je geen kinderen wil?
'Misschien wordt 2022 jouw jaar' zegt de vriendin van een vriend van mijn vaste verkering. 'Je weet het nooit' knipoogt ze. Zonder verder te vragen weet ik waar ze het over heeft. Ik schud al van nee maar ze heeft een omweg gevonden om het toch over het alsmaar terugkerende onderwerp te hebben. 'Ben je ook niet benieuwd hoe het is om zwanger te zijn?'
Lees ook: Malou: 'Ik wil me nergens mee bemoeien hoor, maar...'
Ik schenk mijn glas wijn bij, al was dat nog niet nodig. Ik had er pas twee slokken van genomen. Gelukkig wordt rode wijn tegenwoordig ook bij mensen thuis vaak in vissenkomformaat-glazen ingeschonken; misschien kreeg de glasblazer ook vragen over haar wegblijvende kinderwens.
'Denk je dat je ooit van gedachte verandert?' vult ze aan, wat ons terugbrengt naar de eeuwige standaard van onze ontmoetingen: koters.
Ik vind het niet erg wanneer mensen vragen of ik een kinderwens heb. Vaak komt de interesse van een versgebakken gezin dat hun best doet er zo energiek mogelijk uit te zien en te verbloemen al weken niet meer te slapen, neuken of ontspannen. Hun grote trots lacht me toe vanuit een volle luier. Onderuitgezakt in een kinderstoel smijt het een ondefinieerbaar geprakte baby-hap door de kamer. Ik zie het in de ogen van iedere ouder: een hoger geluk dan toegelachen worden door iets wat je zelf op de wereld hebt gezet, bestaat niet. Mensen die vragen of mijn vaste verkering en ik 'er ook eentje' of in zijn geval 'een tweede leg' overwegen gunnen ons hetzelfde geluk. Dat is los van de verbaasde gezichten bij onze 'nee' in koor – erg vriendelijk.
Lees ook: Malou: 'Ook ik heb een antivax-familielid'
Soms is een simpel 'nee' niet genoeg, waarop ik wel eens zeg dat ik het wel zou willen maar niet kan betalen. Als er dan nog iemand doorvraagt heb ik een vrij complex verhaal over pensioenfondsen: 'ik kan mezelf later niet eens betalen, laat staan een kind', de huizenmarkt en het ZZP-schap: 'de bank wil mijn geld niet, verhuizen is geen optie en ik heb te weinig kruipruimte' in combinatie met de vaste lasten-lijst: 'voedsel, scholing, verzekeringen, orthodontist, sport, kleding en ga zo maar door…'.
Niemand zit te wachten op mijn financiële kijk op de voortplanting, zoals ik niet zit te wachten op 'weet je het zeker?' nadat ik 'nee' heb geantwoord.
Het antwoord op de vraag of ik iets honderd procent zeker weet is namelijk altijd: nee. Niks is zeker in het leven van een mens, behalve een momentopname – die zijn wel met zekerheid te interpreteren. Nee betekent op het moment van uitspreken altijd nee. Mocht mijn toekomstwens veranderen zal ik in eerste instantie geen 'nee' antwoorden, maar 'misschien'.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
