Malou: 'Over de pornohoek in de videotheek en een 3-jarige'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Zo nu en dan heb ik moeite met buiten de deur werken. Achter een laptop typend in een café waar andere mensen komen om met elkaar te praten, voelt soms als witte-kuipstoeltoerisme. Een witte-kuipstoeltoerist is iemand die in een all-inclusive hotel stipt 07.00 uur een handdoek over de gunstigst gelokaliseerde zwembadstoel gooit, vervolgens weer gaat slapen en rond het middaguur terugkomt om een klein uurtje gebruik te maken van het zonnigste plekje aan het overvolle zwembad.
Lees ook: Malou: 'Ik zou mijn pink geven voor normaal kunnen rondlopen'
Dit keer durf ik zonder me opgelaten te voelen het hoekje van een café-kunstgalerie bij mij om de hoek in beslag te nemen. Niet omdat ik me ergens overheen heb gezet, maar omdat ik aan de vrouw achter de bar heb gevraagd of ze daar bezwaar tegen heeft. De wereld maakt zich minder druk om mij dan ik vaak denk.
Mijn minimale en karige koffiebestelling, laptop en ik mogen plaatsnemen aan elk willekeurig tafeltje. Ik schrijf aan een kort verhaal dat ik binnenkort ergens voorlees en drink een paar koffies. In mijn oortjes klinkt pianomuziek. Zo hoor ik de baby en alle informatie over die baby en wat er zoal uit de baby komt niet. Ook mute ik het – ik schat twee of drie jaar oudere – broertje van de baby.
Hij zegt vaak nee of wijst naar dingen die hij graag wil hebben. De moeder van de baby laat een flesje opwarmen. Daarna nog iets wat lijkt op iets wat ooit leefde en per ongeluk in de blender terechtkwam of rode biet. De eerste keer wordt het niet goed opgewarmd, het moet nog een keer.
Soms staat een cursor me triomfantelijk in het oog te knipperen, de klootzak. Dit is nu niet aan de hand. Als ik ga schrijven, hoop ik altijd op wat er nu gebeurt. De lekkerste vorm van concentratie waardoor mijn omgeving een gedempte, wazige emulsie wordt.
Ik typ snel, misschien wel sneller dan ik zou kunnen praten.
Ik typ alsof ik mijn laptop doormidden wil rammen.
Het stuk dat ik schrijf gaat over de videotheek van vroeger en dan met name de pornohoek. Uit mijn duim gezogen pornotitels verzamelen zich naast elkaar op mijn pagina.
Daan, mijn beste vriend omschrijft weleens hoe het voelt om na heel veel kilometers hardlopen je doel te bereiken. Een gevoel van innerlijke kracht als de finish in zicht is. Ik voel het nu ook.
Lees ook: Malou: 'Het enige wat ik hoor zijn snikkende sorry’s'
Wanneer ik mijn eindsprint inzet, wordt er op mijn schouder getikt. Het is de moeder van de baby. Of ik de woorden die ik type wat minder hard zou kunnen uitspreken, omdat die van drie alles herhaalt wat hij hoort.
Ik kijk naar mijn zojuist geschreven tekst.
Buiten de deur werken is het toch niet helemaal voor mij.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen
