Malou: 'Ik ben in het ziekenhuis om een foto van mijn hart te maken'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Ik loop de wachtkamer van een Amsterdams ziekenhuis binnen. Tussen 10.00 en 12.00 uur moet ik me melden bij de afdeling Radiologie om een foto van mijn hart te laten maken. Niet een erg prettige wachtkamer om te zijn, omdat er mensen zitten die wellicht iets hebben gebroken. Ooit brak ik mijn kleine teen omdat oud-politicus en wethouder Frits Huffnagel een barkruk omstootte die op mijn voet terecht kwam. Frist Huffnagel had niks door en ik, IAMSTERVENDE van de pijn moest worden weggedragen.
De wachtkamerbankjes waarop we mogen plaatsnemen zijn niet gebouwd voor deze situatie. Als ik ga zitten, iets wat ik per ongeluk doe met een plof, dreunt de Siamese-vierling-wachtkamer-stoel-constructie door alsof er zojuist een sumoworstelaar op de gong heeft geslagen. Een man twee stoelen verder heeft hier overduidelijk veel last van. Ik zie dat hij zijn arm laat rusten in een zelf gevouwen mitella. Ik denk dat het een theedoek is. Er zit een kerrievlekje op of misschien is het jodium. Hij kijkt ongelukkig. Even voel ik me net zo lomp als Frits Huffnagel.
Lees ook: Malou: 'Mijn bovenburen hebben seks en vooral zij maakt veel geluid'
'Sorry', zeg ik tegen de man.
Het gevoel is weer weg.
Schuin tegenover me zit een andere meneer te klooien met zijn smartphone. Het ding begint te piepen. Ik herken het geluid, 't is een inkomend FaceTime-gesprek. Tot ieders verbazing neemt de man zijn telefoon op. Het is zijn dochter, ze is net geland op een of andere luchthaven:
'Aah je bent veilig geland. Is het lekker weer daar lieverd?
'Ja pap, enorm! Zeg, waar zit jij eigenlijk?'
'Oh in de wachtkamer van het OLVG, niks ergs hoor, alleen even een foto van de drain in mijn maag, routine lieverd, maak je maar niet druk.'
'Pap! Dit kan je echt niet maken. Je kan niet gaan Facetimen in een wachtkamer. Dat is asociaal. Iedereen kan ons horen!'
'Ja, maar jij belt mij toch?
'Ik weet toch niet dat jij in een wachtkamer van een ziekenhuis zit? Zitten er ook andere mensen?'
'Ja even kijken, 1, 2, 3, 4….7. Er zitten hier zeven andere mensen in de wachtkamer.'
'Pap, ik bel je later. MENSEN, SORRY VOOR MIJN ONNOZELE VADER!'
Lees ook: Malou: 'Ik was effe vergeten dat ik nu vegetariër ben'
Ik word opgehaald door een lange arts met een kale kop en een hoge stem. 'Mevrouw Holshuijsen, u komt voor een foto van uw hart? U mag daar naar binnen, al uw bovenkleding uitdoen, ook uw beha en dan kom ik u aan de andere kant van het hokje ophalen.'
Ik schrik een beetje van de informatie die de dokter de wachtkamer in slingert. Iedereen kan horen dat ik een foto van mijn hart moet laten maken.
'Is het gebroken lieverd?', vraagt de onnozele meneer met de maagdrain.'
'Nee.'
'Dan komt het vast goed. Niet vergeten te lachen naar het vogeltje, mop!'
Voordat ik het kleedhok inloop kijk ik nog even de wachtkamer in. Iedereen is anders maar toch is één ding hetzelfde: we hebben allemaal een glimlach op ons gezicht die de man met de maagdrain ons zojuist heeft bezorgd. De man met de kerrie-of-jodium-mitella geeft me een geruststellende knipoog.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
