Malou: 'De man legt z'n hand op m'n been: 'blijf zitten' fluistert-ie'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Het is 2015.
'Met zo'n mooie verschijning wil ik geen telefonisch voorgesprek.' Even voel ik me betrapt, houdt hij me in de gaten? Na vluchtig om me heen te hebben gekeken - ik ben echt alleen - concludeer ik dat hij op mijn whatsapp-foto doelt.
Het is alles behalve gebruikelijk dat redacteuren kopjes koffie drinken met gasten die in het programma zullen aanschuiven, maar omdat de man een gewild persoon is voor de uitzending van deze week stem ik na overleg met een collega toe. Wat zou 't - en aangezien het café waar hij wil afspreken op mijn route naar huis ligt, waarom ook niet?
Lees ook: Malou: 'Hij schreeuwt heel hard en ik geneer me omdat iedereen kijkt'
Het café is semi-chique. Witlinnen gedekte tafeltjes en klassieke muziek op de achtergrond. Vreemd genoeg is de zaak helemaal leeg, op een tafeltje achterin na.
Daar zit hij, de potentiele gast voor het programma waar ik voor werk - in een nisje dat bestaat uit twee bankjes tegenover elkaar. Voor zijn neus een gebakje met daarnaast een glaasje Cointreau. Tegenover hem een prachtige vrouw in een doorschijnend bloesje. Ik kan haar borsten zien zoals bij een model op een catwalk. Het is een vreemde setting.
Hij stelt me aan haar voor, 'een vriendin uit Milaan'. Ze spreekt geen Nederlands en nauwelijks Engels. Hij wenkt dat ik naast hem moet komen zitten. Niet echt een handige positie voor een gesprek maar aangezien de vrouw al tegenover hem zit laat het me weinig keus. De man biedt een glaasje likeur aan, waar ik voor bedank. Ik zeg dat ik liever water drink. Hij bestelt een glas Cointreau.
Het voorgesprek verloopt stroef. Iedere keer als ik hem iets vraag met betrekking op het aankomende interview stelt hij zonder die te beantwoorden een persoonlijke vraag aan mij. 'Ik zit hier voor u. U bent degene die wordt geïnterviewd, niet ik.' Dat vindt hij niet eerlijk. Hij is naar eigen zeggen net zo nieuwsgierig naar mij als ik naar hem. Ik probeer er een grapje van te maken door te zeggen dat mijn interesse in hem enkel actief is in combinatie met mijn uurloon. 'Onzin' zegt hij.
Ik kijk naar de vrouw uit Milaan zonder naar haar borsten te kijken, althans dat probeer ik. 'Is he always like this?' vraag ik haar. 'He is very generous' antwoordt ze. De man legt zijn hand op mijn been en fluistert in mijn oor dat hij zo terug is. 'Blijf zitten' sust hij. In een snelle beweging wurmt hij zich over mij heen maar halverwege blijft hij stil boven me hangen en kijkt hij me glimlachend aan. Met een knie naast mijn linkerbil en een knie naast mijn rechterbil heeft hij me klemgezet.
Lees ook: Malou: 'Ik kan mezelf later niet eens betalen, laat staan een kind'
'Ga van me af' zeg ik tegen hem. Ik zeg het helemaal niet hard omdat ik me geneer ten opzichte van de vrouw en de mensen van de bediening een paar meter verderop. Hij lacht, 'ik moet gewoon even naar de wc'.
Wanneer hij terug komt heb ik mijn jas al aan. Voordat hij kan vragen waar ik heen ga ben ik weg. Thuis type ik het verslag van het voorgesprek. Ik omschrijf de setting, de omgekeerde interesse en zijn weg naar het toilet. Ook schrijf ik erbij dat deze actie me niet heeft geïntimideerd noch gecharmeerd, sterker nog: ik kan er wel om lachen want 'ach tja, mannen hè'.
Ik houd mezelf voor dat het me niks heeft gedaan en maak een opzet voor het interview met de man. Op de dag van zijn komst naar de studio, heb ik 'toevallig' een vrije dag. Aanpassen, aftaaien, eroverheen stappen of iets daartussenin: ach, tja.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
