Malou: 'Zij is verliefd op zowel haar vriend als haar vriendin'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
In de rij zie ik dat ik een memo heb gemist. De dresscode 'glitter' is me volledig ontgaan. De mensenmassa schittert in het avondlicht. Iets waar ik Daan, mijn beste vriend, zichtbaar mee teleurstel. Hij heeft thuis drie meter aan kledinghangers met daaraan hangend: glitterbroeken, pailletbodywarmers en glanzende schubbenshirtjes. Iedere kans om in weerspiegeling van discolicht op te gaan is er een om aan te grijpen. De voorstelling waarvoor we zijn gekomen heet (S)experiment en wordt gespeeld door cabaretier Kirsten van Teijn. Een vrouw met twee liefdespartners, een decor met een heel grote neon-triangel en een ferme Noord-Hollandse L in de spraak. Ooit interviewde ik haar op NPO Radio 1 waar we er ter plekke achter kwamen dat we bij elkaar op de middelbare school zaten.
Lees ook: Malou: 'In Amsterdam zijn kassières net zo schaars als woningen'
Opeens wist ik weer wie ze was. 'Met een Oilily-sjaal?' vroeg ik – en zij knikte. Kirsten en ik gingen niet met elkaar om want zij was een kakker en ik was 'straat'. Dat wilde zeggen dat ik graag buiten stond met de stoners die in plaats van met elkaar spraken continu een joint opstaken en vervolgens zo high als een pedaalemmerzak in het scheikunde-practicumlokaal kleurpotloden in verdund zoutzuur lieten zakken – om vervolgens met grote verbazing te concluderen dat het voorwerp smeuïg werd en brandwonden achterliet. Dit waren de minst enge leerlingen van de school. Ik was doodsbang voor de kakkers. De Oilily-gang waar hockey en de bijbehorende feesten uitvoerig werden besproken, waar de R-en achter in de keel woonden en de kaasfondue ook doordeweeks werd geserveerd. Het voelde prettig om tegen kak te zijn. Puberaal met een flinke dosis schijnveiligheid. Want iemand stom vinden is nog altijd minder eng dan zomaar uit het niets aardig zijn en het risico lopen dat je elkaar wel leuk blijkt te vinden en je jezelf opzadelt met een identiteitscrisis. En identiteit? Daar deed ik niet aan op de middelbare school. Mijn identiteit viel samen met de zinnen 'Malou ga je maar melden bij de conrector' en 'Is Malou überhaupt op school vandaag?'
'Waar gaat het eigenlijk over?' vraagt Daan, maar dan wordt het licht in de zaal gedimd. De voorstelling begint. Er is elektronische muziek en licht. Even ben ik weer in The Millennium, de plaatselijke discotheek van vroeger waar voor 't eerst werd getongd. Met een stoner, uiteraard.
Lees ook: Malou: 'De interviewer maakt een opmerking over haar jurk'
Het hockeymeisje van vroeger is klaar met hokjes. Zij is verliefd op zowel haar vriend als haar vriendin. Op onze middelbare school kregen we levensbeschouwelijke vorming. Maar over vrije liefde en de verschillende vormen van een relatie inrichten werd niet gesproken. Niet door de stoners, ook niet door kakkers en zeker niet door docenten. Nu zitten we met z'n allen op een rode pluchen stoel. Ik kijk naar de man in de jurk. Misschien zat hij ook wel bij mij op school. Misschien was hij wel iemand uit mijn hokje. Of het hokje van Kirsten. Alles is nu anders. Zelfs zonder glitter horen we erbij – en even zou ik willen dat ik vroeger wel 'hallo' had gezegd.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
