Malou: 'Het goede nieuws was dat de artsen er heel vroeg bij waren'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Deze week maak ik samen met mijn NPO Radio 2 collega’s honderd uur radio voor het KWF. Dit omdat er vandaag of morgen ook bij jou een collectant voor de deur staat. Door verhalen van luisteraars en onszelf te delen, proberen we mensen te stimuleren. Geef gul, in godsnaam. Wanneer ik rond middernacht de studio inkom schiet mijn adem naar mijn keel. Ik ben nerveus. De tekst die ik zo ga voorlezen is wazig. Als een gum wrijven mijn zenuwen over de letters. De schuif gaat open en het lampje brand.
'Het was een jaar of drie geleden toen ik zelf in de wachtkamer zat. Een wachtkamer is een van de onprettigste plekken om te zijn, maar tegelijkertijd ook de veiligste. De realiteit is in aantocht maar heeft mij nog niet bereikt.
Zolang niemand roept dat je aan de beurt ben weet je nog van niks en heb je geen kanker. Wij zijn niet alleen onzekere wezens. We zijn de onzekerheid zelf.
Maar gelukkig is er wetenschap.
Een uitslag, met goed nieuws en slecht nieuws. Het slechte nieuws was dat waar ik bang voor was. Het goede nieuws was dat de artsen er heel vroeg bij waren.
Ik werd onderzocht en er kwam een behandelplan. Natuurlijk was ik bang.
Bang om me over te geven aan iets wat groter was dan ik. Maar naar dát grotere wordt al jaren onderzoek gedaan. Ik luisterde naar de artsen en vertrouwde op wetenschap. Ik hoopte op mazzel. Want dat moet je hebben. En ik weet dat er ook mensen zijn met enkel botte pech.
Dat is niemands schuld.
Het was een periode van onzekerheid maar ook verlegenheid want, wanneer is een goed moment om hardop te zeggen: oh trouwens jongens, ik heb kanker maar, maak je om mij maar niet druk, het komt goed.
Want het kwam goed.
Sneller dan ik had durven dromen. Dit komt door onderzoek, ik blijf het zeggen. Onderzoek, onderzoek, onderzoek. En om het belang van wat we deze week doen aan te geven, kijk ik vooruit op volgende week. Want dan heb ik een afspraak in het VU ziekenhuis in Amsterdam. Dat had eigenlijk veel eerder moeten plaatsvinden maar door corona werd het uitgesteld. Eerst weken, toen maanden. Gevaarlijke maanden?
Wellicht.
Ook laat ik onderzoeken of er kanker in mijn genen woont. In het ergste geval draag ik zo’n gen.
Maar weet dat de slechtste uitslag denkbaar, tegelijkertijd ook de redding zal zijn.
En dat komt door onderzoek.'
Mijn hart bonst nog steeds in mijn keel. Ik trek de schuif van de microfoon naar beneden. Wat ik wilde zeggen is gezegd. En ik draai Reed met Perfect Day.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.