Malou: een bizar Andalusisch avontuur #2
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Leve het ongemak, weg met de schaamte. Momenteel verzet ze haar zinnen in een gehucht in de bergen van het Spaanse Andalusië.
Hallo, hier de olijfbomensnoeier én paardentemmer uit Andalusië. Ik woon deze maand bij Juan en zijn gestoorde moeder die op Paul Groots personage Ipie uit Koefnoen lijkt. Ze is een bipolair-borderline scheldkanon met woedeaanvallen waar ze pillen voor hoort te slikken. Die gooit ze dikwijls schreeuwend in de openhaard. Laatst veroorzaakte het een steekvlam. Juan schreeuwt dan terug, waarna hij boos het huis uitloopt. Ik heb geen last van haar, want ze negeert mijn aanwezigheid en loopt weg zodra ik een kamer binnenkom.
Lees meer: Malou: een bizar Andalusisch avontuur, #1
Het kleine Spaanse dorpje ligt in een dal van olijfbomen en heeft schattige, witte huisjes. Er zijn niet zoveel inwoners, een mannetje of tachtig. Iets wat mij direct nieuwsgierig maakt, want hoe zorg je voor nageslacht in een gemeenschap waar iedereen een nicht of neef van elkaar moet zijn? Wellicht zijn er deals met omliggende dorpjes om zo nu en dan wat bloedband uit te wisselen.
In dit Urk-onder-de-zon kent iedereen iedereen. Als je elkaar tegenkomt, maak je een praatje. Het maakt niet uit of je daarmee een smal straatje volledig afsluit, omdat je toevallig in de auto zit en er achter je zes voertuigen moeten wachten tot jij en de tandeloze Pedro de dorpsroddels hebben doorgenomen.
De beroepen zijn eerlijk verdeeld en iedereen in het dorp bekleed een functie. Zo is Antonio (drie tanden) de man van het ijzer. Als je iets van ijzer nodig hebt, moet je Antonio bellen. Jezus (geen ondergebit) is de barman van het dorpscafé. Pokito (fietsenrek) is de bakker en Jose (mist alleen een voortand) maakt sieraden van kurk. Er is geen tandarts.
Behalve een slecht gebit, een kurken ketting of armband heeft elke inwoner ook een alcoholprobleem. Althans, in mijn ogen, want zelf zien ze het probleem er niet van in. Het drinken begint vroeg in de ochtend bij Pokito in de bakkerij. Naast de kassa staat een grote fles zelfgestookte mix tussen anijsdrank en spiritus waar hij een keurig afgetopt shotglaasje mee volgiet. Je krijgt er eentje voor het betalen van je brood en eentje na het betalen. Soms krijg je er een bak koffie bij. Dat gebeurt alleen als de vrouw van Pokito op tijd haar nest uit is. Vaak is ze haar roes van de vorige nacht nog aan het uitslapen.
Lees meer: Malou Holshuijsen: 'De taxichauffeur is een kakchagrijnige kleuter'
Dit hele tafereel kent geen verschil tussen weekend of werkdag, wat dus betekent dat - dag in dag uit - het hele dorp voor het ontbijt al twee shots sterke, zelfgestookte drank op heeft. De ouderdomskwalen van het dorp zijn geelzucht en slechtziendheid. De ouderen die nog overeind staan omdat ze gezegend zijn met een nog niet vergiftigde bloedbaan, zijn vrijwel allemaal blind aan een oog.
Ik kijk mijn ogen uit en verbaas me iedere minuut opnieuw. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en gastvrij en de omgeving is prachtig. Dit dorp is het decor van een Netflix Original. Ik weet alleen nog niet of de personages in deze serie zielsgelukkig of totaal fucked-up zijn.
Op naar dag drie van de dertig.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
