Dertien jaar vrijgezel. Nee, eigenlijk dertien en een half. Dat halve jaar moet ik wel netjes meetellen, anders is het niet eerlijk tegenover iedereen die een halfjaar single is en dat al heel lang vindt. Dat halve jaar hoort er dus zeker bij. Volgens mij dacht ik ergens op mijn 23ste: nou is het wel mooi geweest, hè? Achteraf gezien was ik toen pas op een kwart. Wist ik veel. Net zoals ik op mijn 27ste dacht dat ik mijn ieniemini studio in Amsterdam toch echt wel any time soon zou verlaten om te gaan samenwonen. Nou, niet dus. Ik bleek pas op de helft. Na twaalf jaar nam ik een kat.

Lees ook: Hanneke: 'Je moet nooit wijzen en vragen of iemand zwanger is'

Nu klinken die dertien en een half jaar opeens heel zuur, sneu en vol onvervulde verlangens. Maar niks is minder waar. Je hoorde mij niet klagen toen Bart me mee naar Rome nam, één dag na onze ontmoeting. Met mijn vriendinnen heb ik keihard gelachen toen buurman Nick in zijn slaap 'Ik hou van je' zei na een onenightstand. Peter, die zonder kaartje over het hek van een festivalterrein klom om een avond met mij mee te feesten, tovert nog steeds een lach op mijn gezicht. Ik overwon mijn bikinischaamte door op date één naar het zwembad te gaan met Jonas. De piloot met bindingsangst had ik ook nooit willen missen. Net als de avonden met René, die bleek uiteindelijk gay.

Nee, vrijgezel zijn was echt geen straf, hoor. Toch leek het me wel altijd leuk om samen met iemand te zijn. Iemand die vraagt hoe je dag was. Iemand aan wie jij kunt vragen hoe zijn dag was. Ik dacht er toch echt klaar voor te zijn, maar ving steeds bot. Had ik een leuke date, appte hij opeens niet meer terug. Of hoorde ik: 'Ik vind je heel leuk, maar...' Keek ik uit naar een afspraakje, belde hij twee uur van tevoren af met de smoes dat zijn oma plotseling in het ziekenhuis lag. Hadden zij bindingsangst? Of ik? Was het timing? De Amsterdamse datingmarkt? Het lot? Ik weet nog dat ik mezelf eens wijsmaakte dat 'die ene date' mijn vriend zou worden als ik tussen zijn huis en dat van mij zeven rode auto's tegenkwam. Iets wat trouwens vrij gemakkelijk te saboteren was, je kunt je namelijk afvragen of de geparkeerde auto's ook meetellen.

Lees ook: Thomas: 'Vrouwen kunnen beter tegen bloed'

En toen, een halfjaar geleden, op een regenachtige vrijdag, die date. Je zult mij niet horen zeggen dat ik meteen wist dat hij het was. Na dertien en een half jaar moest er een flinke muur worden afgebroken. Het kost tijd om erop te vertrouwen dat er geen 'Ik vind je heel leuk, maar...' komt. Het gaat stap voor stap, maar nu heb ik de leukste, liefste en lekkerste vriend. We zijn inmiddels dik een halfjaar verder en zo zie je maar dat een halfjaar écht meetelt: ik vind het al enorm lang. De rode auto's tussen onze huizen heb ik trouwens nog niet geteld. Dat is ook niet nodig. Hij is dol op mijn kat. En op mij. That's all that counts.

Deze column stond in &C's augustusnummer 'Alles voor de liefde'. Mariekes laatste column vind je nu in &C 'Maak het verschil', die ligt nu in de winkel en shop je ook in &C Webshop. Of lees hem op Blendle.