Deadlines komen altijd kruipend dichterbij. Totdat ze in zicht zijn, dan lijken ze naar je toe te komen hollen. Ik weet niet of je dat herkent, maar zo werkt het vaak bij mij.

Lees ook: Marieke Elsinga: 'Opeens verplaatste ik mij onlangs in een tor'

De deadline voor deze column leek lange tijd een vaag stipje aan de horizon, maar nu is het alsof Chantal Janzen herself vlak voor me staat en ik de sproeten op haar schattige, kleine neus kan tellen terwijl ze me heel streng aankijkt en herhaaldelijk met haar wijsvinger naar 10 augustus wijst. 10 augustus inderdaad. Ik hoor je denken: dat is al effe geleden. En dat klopt. Sinds ik mijzelf columnist mag noemen (lifegoals!) ben ik erachter dat je die vijfhonderd maandelijkse woorden belachelijk ver van tevoren moet inleveren.

Misschien verklap ik nu een enorm geheim en willen magazinemakers de illusie wekken dat alles wat je leest gister is bedacht. Als dat zo is: sorry! Misschien is het dan bij dezen ook meteen gedaan met mijn schrijverscarrière. Maar wat ik wil zeggen: als columnist loop je dus eigenlijk altijd achter de feiten aan. Of juist op de zaken vooruit. Het is maar hoe je het bekijkt.

Nu ik toch eerlijk ben en jij weet dat ik dit dik twee maanden geleden heb opgeschreven, kan ik er maar beter gebruik van maken en je vertellen onder welke omstandigheden ik dit opteken.

Meer lezen? De volledige column van Marieke vind je in &C's novembernummer 'Kinderen veranderen alles', dat nu in de winkels ligt. Je kunt 'm ook hier lezen op Blendle of haal de editie in huis via &C Webshop.