Op mijn veertiende moest de nagel van mijn ringvinger eraf. Goor verhaal. Het was mijn rechterringvinger en totaal mijn eigen schuld. Een week of twee voor de ingreep had ik weer eens aan een droog stukje nagelriem getrokken. Een slechte eigenschap die ik maar niet afleerde. Het ging ontsteken en tot overmaat van ramp had ook de kat van m'n vriendinnetje Tamar naar me uitgehaald. Zijn nagel kwam precies in dat wondje.

Lees ook: Marieke: 'Mijn slaapslip is niet van het charmante soort'

Hoewel ik echt mijn best had gedaan het schoon te maken, liep het volledig uit de klauwen. Zelfs een ontsmettend Biotexbadje mocht niet meer baten. Eindstand: een enkeltje huisarts met het verwijderen van m'n nagel tot gevolg. Ik herinner me nog dat mijn moeder zei: 'Nee hoor, ik blijf kijken, het is mijn dochter' toen de dokter vroeg: 'Weet u zeker dat u het wil zien, mevrouw Elsinga? Het is geen prettig aangezicht.' Zelf keek ik overigens de andere kant op. De losgetrokken nagel zag ik daarna nog wel in de spoelbak liggen.

De weken erna liep ik voor lul op school. Met verband zo dik als een kroket en een vinger die klopte als een gek. Om dat tegen te gaan liep ik dagenlang met mijn hand boven mijn hartstreek. Zo sprong-ie natuurlijk nog meer in het oog. Een stoer verhaal had ik niet. Ik kon dat van die kat wat aandikken, maar ik wist donders goed dat het compleet mijn eigen schuld was. Toen het verband er eenmaal af mocht (laat ik je de details over de verwijdering en hoe mijn nagelbed in het gaasje was gegroeid, besparen), werd het er niet beter op. Ik kwam er achter dat het maanden duurt voordat een nagel weer op lengte is. Met negen gelakte nagels ging ik naar het schoolfeest van de derde klas.

Nu zou je denken dat ik mijn lesje toen wel heb geleerd. Maar niks is minder waar. Ik ben twintig jaar verder en ik pulk NOG STEEDS aan mijn nagelriemen. Hoeveel zalfjes, crèmes en cuticle oils ik ook op mijn
nachtkastje heb staan, het blijft een tic. Ik haat mezelf erom en het ziet er niet uit, maar het lukt me maar niet ermee te stoppen. Steeds weer denk ik: als ik dat ene droge velletje nou even wegtrek, dan is het daarna allemaal weer keurig.

Lees ook: Marieke: 'Het mapje heet 'mannen' en dat dekt de lading perfect'

Toch sus ik mezelf met de gedachte dat ik met deze slechte gewoonte in elk geval niemand anders tot last ben. Het is niet alsof ik met een sigaret op een vol terras zit. Of met harde muziek in de bus. Ik snurk niet, gebruik elke dag netjes deodorant en ben doorgaans op tijd. En dus blijf ik lekker pulken. Dat ik laatst met een satéprikker in m'n pinknagel moest purren om de druk van een ontsteking af te halen (ik zei toch dat het goor werd) neem ik maar voor lief. Ik kom er ooit echt vanaf en tot die tijd is het misschien zo veilig om de nageltjes van mijn kat Kiki kort te houden.

Deze column is ook te vinden in &C's julinummer 'Schaamteloos jezelf', dat hier te koop is. En hier lees je nog meer columns van Marieke.