Malou Holshuijsen: 'Koetjes en kalfjes, wij begrijpen elkaar niet'
Malou schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram-account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Ik draag hakken en een jurk omdat we zijn uitgenodigd voor een feestje van de presentator. Normaalgesproken roepen mijn outfits bij de presentator dezelfde reactie op als bij mijn broertje Toos. ‘Vintage, dat is toch shoppen in een mortuarium?’ en ‘Dat jasje wat je nu draagt is misschien wel van de overleden buurvrouw geweest.’ Mijn dagelijkse portie automutilatie, omdat ik het niet kan laten toch altijd te vragen: ‘En? Wat vind je van deze outfit?’
Lees meer: Malou Holshuijsen: 'Mijn oma en de glazenwasser uit Edam'
Toen ik mijn broertje Toos de hakken en jurk liet zien, vroeg de rat of ik eindelijk een kledingsponsor had gevonden. ‘Betekent dit dat je vanaf nu die derdewereldbakken niet meer hoeft af te struinen?’ was het laatste dat ik hoorde voordat ik de deur achter me dichttrok op weg naar het feestje van de presentator. Een groter compliment had broeder Toos mij niet kunnen geven.
‘Kleren geleend, Holshuijsen?’ is de reactie van de presentator als hij me ziet. Pure winst wat mij betreft.
‘En wie is dit? Je gaat me niet vertellen dat deze man vrijwillig met je mee is…’
De presentator steekt zijn hand uit naar Daan, mijn beste vriend.
‘Hoi, ik ben Daan. De harige handtas van Malou.’
Daan, mijn beste vriend en ik vergezellen elkaar vaak op feestjes. We zijn elkaars accessoires op aangelegenheden van vage kennissen met te veel geld en te weinig vrienden, zakendiners waar mensen zich belangrijker voordoen dan ze zijn en familiefeesten aan de andere kant van het land.
‘Ben je haar wingman?’ vraagt de presentator.
‘Onbegonnen werk,’ antwoordt Daan, mijn beste vriend.
Echte liefde. Onverwoestbaar.
Ik moet eerlijk toegeven dat Daan, mijn beste vriend een van de beste wingmannen is die je je maar kunt wensen. Als we op straat of ergens in een kroeg langs een mooie man lopen, knijpt hij me ongezien even in mijn arm zodat ik weet wat er gaat komen. Hij doet alsof ik iets grappigs zeg, geeft me een vriendschappelijk zetje in de richting van de man waar ik in alle onschuld tegenaan bots. Vaak nemen we het zekere voor het onzekere en laat een van de twee ook nog iets uit ons handen vallen. Daan biedt zijn excuses aan, maakt een praatje en maakt de Houdini.
Een waterdicht plan dat negen van de tien keer werkt. Tot het moment dat hij wegloopt en ik op mezelf aangewezen ben. Voor wie het vleesgeworden ongemak een keer van dichtbij wil meemaken? Maak een keer een praatje met me. Koetjes en kalfjes, wij begrijpen elkaar niet.
Lees meer: Malou Holshuijsen: 'Het nationalistische koffertje van mijn oma'
De cocktails op de boot gaan rapper dan Max Verstappen op het circuit van Zandvoort. Wanneer de boot aanmeert en de presentator ons welkom heet op de nieuwe locatie merk ik dat mijn hakken en alcoholpromillage geen goede buren zijn.
Gelukkig is daar Daan, mijn beste vriend. Hij pakt mijn hand en zorgt dat ik in balans blijf. Bij de ingang van het fort waar we gaan dansen staat een jongeman. Hij heeft heel mooie ogen en een brede glimlach. Dan voel ik Daan, mijn beste vriend zachtjes in mijn arm knijpen.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
