De laatste
Na vijf jaar en 186 columns neemt Malou Holshuijsen afscheid van &C. In haar allerlaatste column reflecteert ze op het begin, haar ontmoeting met Chantal Janzen en de groei die daaruit voortkwam. 'Er zijn weinig plekken waar onervaren schrijvers de kans krijgen uit te proberen, te falen en te verbeteren.'
Het is inmiddels vijf jaar geleden, misschien iets langer. Amsterdam Zuid, een bezweette rug en een plakkerig wit T-shirt met beige vegen. Foundation, of deodorant vlekken. Ik had mijzelf, maar ook mijn gesprekspartner, een mindere staat van ontbinding gegund. Met wie ik een afspraak had wist ik niet. Iets nieuws, een platform op zoek naar nog onbekend talent. Ik kende haar van televisie en films. Chantal Janzen. Ik schrok me kapot toen ze binnenkwam en ging gelijk op zoek naar een verborgen camera. Frans Bauer zou zich hoe dan ook melden. Hoe zou ik reageren als hij zou zeggen: 'Je bent beetgenomen! Je dacht toch zeker niet écht dat je zomaar een uitnodiging kreeg om met Chantal Janzen lichtgekleurde bloementhee te drinken? Een kans om ergens je stem te laten horen, zomaar uit het niets?'
Lees ook: Een bomvolle bus en de man met een kunstheup
Het moest een grap zijn en ik zou zorgen dat ik niet boos werd. Slechte verliezers, teleurgestelde mensen – televisie is het schavot voor de onzekere mens. Een uitnodiging voor ongenuanceerde online-trek wanneer je per ongeluk onsympathiek over komt. Het zou mij niet gebeuren: ik zou harden lachen dan dat ik geschrokken was. TV lust mij rauw.
We spraken over het weer, mijn zweetvlekken en of het deodorant of foundation zou zijn. De combinatie van die twee - een uitkomst waar we ons allebei in konden vinden. Ze vertelde dat ze mijn blog had gelezen en erg genoot van de verhalen die ik schreef. Ik knikte, het zal wel. Mij krijg je niet Frans Bauer.
Later, als ik erachter gekomen was wie me hiervoor had opgegeven zou diegene boeten.
Er kwam geen Frans Bauer, maar een voorstel: wil je een wekelijkse column schrijven op een nieuw platform.
Ik zei ja en kneep mezelf op weg naar buiten.
We zijn nu vijf jaar en zo'n honderdzesentachtig columns verder. Een roman Zachtop lachen, een boekverfilming en een tweede boekencontract verder. Je eigen identiteit op papier vinden duurt lang – er zijn weinig plekken waar onervaren schrijvers de kans krijgen uit te proberen, te falen en te verbeteren. &C is een plek waar ik mezelf in letters heb leren kennen.
Lees hier Malou's eerste column: Katers en vagijnen
Misschien voel je 'm aankomen. Zoals een groot filosoof ooit sprak:
'Het is tijd, de hoogste tijd. U wordt bedankt voor weer een avond gezelligheid.'
De avond duurde vijf jaar. Mij lees en hoor je vanaf volgende week op andere plekken. Kranten, boeken, platforms en de podcast Tussen dertig en doodgaan.
'Nog een mop en even lachen,
dan is het voorbij,
De zaak die is nu leeg.
Lege flessen en wat pinda's,
liggen op de grond.
De jukebox die plots zweeg.'
Lieve lezers van &C: dank voor jullie tijd, de warme reacties en het meegroeien. We zijn nog lang niet groot. Op naar iets nieuws! Dag mevrouw en dag meneer, dag ontzettend leuke mensen! U komt hier toch weer?
Malou Holshuijsen schreef op deze plek over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte. Lees hier alle columns van Malou.
