Malou: 'Ik bestelde 25 Covid-zelftesten zodat ik kan knuffelen'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Omdat niemand naar binnen mag lijkt het buiten steeds gezelliger te worden. De kerstverlichting in het centrum van Amsterdam lijkt te doen vermoeden dat alles normaal is. Niets is minder waar. Gisteren bestelde ik vijfentwintig covid-zelftesten om mezelf een knuffel van mijn opa en oma cadeau te doen. Ik vroeg mijn opa me met kerst in een kersttrui op te wachten. 'Wil je dat ik onder de boom ga liggen?' vroeg hij. Ik vind het een supergoed idee.
Lees ook: Malou: 'Je bent 86 en je klimt over een twee meter hoge schutting?'
Zoals bij iedereen zou ook mijn decembermaand er rooskleuriger uitzien dan een buitenproportionele wattenstaaf voor in je huig én een holte wat nog bij je neus schijnt te horen. Ik droomde pre-corrie van een reis naar Indonesië, nadat ik mijn debuut roman Zachtop lachen bij de uitgever zou hebben ingeleverd. Nu vier ik deze mijlpaal in de Hortus Botanicus in Amsterdam. Tussen de palmbomen in het overdekte regenwoud samen met mijn liefde en tevens vaste verkering. We eten taart op een bankje, buiten in de kou. Even vergeet ik dat het geen vijfendertig graden is en dat wanneer ik zo opsta, ik mijn onderlijf niet meer voel.
We wandelen over de Dappermarkt op zoek naar iets om de tropenhonger te stillen met iets exotisch. De loempiakraam heeft geen pin. De toko ook niet. Wij hebben geen cash. De cocktailsaus bij de portie kibbeling is het meest tropische wat ik te pakken krijg. Het is goede kibbeling. Even later trakteer ik mijn verkering op een paar handschoenen. Hij kiest zwarte en ik neongroen.
Er loopt een vrouw mijn kant op. Naarmate ze dichterbij komt maakt ze oogcontact en haalt haar draadloze earplugs uit haar oren. Het is een knappe jonge vrouw met lang blond haar. 'Misschien een rare vraag, maar mag ik weten waar je die schoenen vandaan hebt?' vraagt ze. Even ben ik teleurgesteld en hoopte ik op echt een rare vraag.
'Misschien een rare vraag maar ik ben van plan de boot te nemen naar het eiland een paar kilometer verderop. Ik heb nog een plekje vrij. Heb je zin om mee te gaan?' Die vraag kreeg ik, de laatste keer dat ik op reis was. Een jaar of drie geleden, in Indonesië. Dit soort vragen krijg je nooit op de Dappermarkt in Amsterdam.
Lees ook: Malou: 'Mijn huis kost €1200 pm excl gas, water, licht en waardigheid'
Ik vertel de vrouw waar ik mijn schoenen heb gekocht. Ze is zichtbaar blij met de info. 'Wat leuk', zegt mijn lief, 'aan jou vragen mensen waar je die leuke schoenen vandaan hebt. Ik word tegenwoordig alleen nog maar aangesproken door pubers met een briefje van tien en de vraag 'Meneer wilt u een pakje sigaretten voor me kopen?'' De pubers hebben wel cash.
Verschil moet er zijn en niks is vanzelfsprekend. Het gaat niet om de plannen die je maakt en de dingen die je graag nog zou willen doen. Het gaat er om wat je doet wanneer het anders loopt dan gepland. Wie had ooit gedacht te verlangen naar een doosje wattenstaven om te kunnen realiseren wat altijd de normaalste zaak van de wereld was. Een knuffel van een geliefde.
'Zullen we volgende week naar het Tropenmuseum?' vraagt mijn verkering. Ik knik. Alles is goed.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
