Malou: 'Als blikken konden doden zou ik nu smeken om morfine'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Het is nat in de stad, iets wat alleen mooi is in de schemer wanneer de autolampen en verkeerslichten weerspiegelen in de plassen op de weg. Felrood en stoplichtgroen kleurt mooi in lichtkobaltblauw. Ik sta in de fietsfile op een kruispunt bij mij om de hoek. Het is het kruispunt inclusief brug dat bij mij en mijn vrienden bekend staat als 'het slagveld', waar de regel 'ieder voor zich, God voor ons allen' geldt. Slagbomen kunnen de hartelijke tyfus krijgen wanneer de brugwachter ze laat zakken. Dit is het teken voor menig fiets en voetganger om limbo-dansend en hoogstwaarschijnlijk levensmoe over te steken. Eenmaal de spoorbomen voorbij en op de brug zal het bedienend personeel heus wel even wachten.
Lees ook: Malou: 'Ze hield zich aan alle regels, toch kreeg ze corona'
Ik sta helemaal achteraan. Wanneer het Amsterdamse fiets-vee eindelijk netjes tot stilstand is gekomen valt mijn oog op het halve staartje in het bruine haar van Daan, mijn beste vriend. Hoe graag ik ook zou willen, tussen de wachtende fietsen en hun bestuurders naar voren slalommen is uitgesloten. Mensen hebben liever dat je van de brug springt dan dat je erbij in de buurt komt wanneer zij zich hebben gepositioneerd om straks, als de bomen weer omhoog dreigen te gaan, als een kudde gnoes op de bodem van een drooggelegde rivier voorwaarts te trappen. Ik moest geduld hebben.
Als er beweging in de kudde komt houd ik Daan, mijn beste vriend strak in het viezer en zet ik mijn achtervolging in. Ik passeer een vrouw met volgeladen bakfiets en dank God op mijn blote knieën dat ik haar niet ben. Een slingerende meid op een ov-fiets met in haar handen een google maps-sprekende telefoon wens ik terug naar het provinciale gehucht waar ze in eerste instantie vandaan is gekomen. Dit klinkt misschien gek, maar op een slagveld is alles geoorloofd.
Het is eten of gegeten worden.
Lees ook: Malou: 'Mijn huis kost €1200 pm excl gas, water, licht en waardigheid'
Wanneer iedereen is afgeslagen is het een open baan naar Daan, mijn beste vriend die het tempo er flink in heeft zitten. Waar zou hij naartoe gaan? Wanneer ik zie dat het aankomende stoplicht op oranje springt weet ik dat ik hem heb. Ik besluit laat te remmen zodat ik hem met een schrik kan verrassen. Als ik tot stilstand kom leg ik mijn hand op zijn spijkerjas en zie ik dat dit Daan, mijn beste vriend helemaal niet is. Het is een vrouw, met leuk jack en halflang haar.
'Ik dacht dat je mijn beste vriend was' zeg ik geschrokken, wat me direct degradeert tot engbek van Amsterdam. De vrouw kijkt me aan en als blikken konden doden zou ik nu smeken om morfine. En dat is volkomen terecht.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.