Malou: 'Op mijn werk deed ik alsof er niks aan de hand was'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
We zitten aan de kade in de zon. Zoals iedereen in de stad ergens een plekje heeft gezocht om even te doen alsof we op het terras naast de kade zitten. Amsterdam stroomt vol met zonzoekers. Alsof het in scene is gezet, zo keurig en precies verdelen we ons op anderhalve meter afstand in de beschikbare warm belichte vlakken. Van boven moet het eruit zien als het begin van een videoclip. Alsof er straks wordt ingezoomd op een groepje kadebezoekers die beginnen te dansen en zingen.
Lees ook: Malou: 'Ik heb last van de huilbaby van de buren'
'Toch net Berlijn zo?' zegt de vriendin. Iedereen eet en drinkt op straat. Inderdaad, net als in Berlijn. Er rijden twee boa's voorbij. Op de fiets. Eentje heeft een zachte achterband, dat lijkt me lastig als je iemand moet achtervolgen. Het trapt toch zwaarder. Ze zien dat we aan ons biertje nippen op een plek waar je in het openbaar niet mag drinken. Buiten drinken is verboden, behalve op het terras. 'Mooi weer hè?' zegt er een. 'Geniet van de zon' zegt de ander. 'Echt net Berlijn' zegt de vriendin weer. Iedereen lijkt vrolijk. We gaan liggen, met onze ogen dicht. Naast me hoor ik haar adem veranderen. Ze ligt te dutten.
Anderhalve meter naast me hoor ik een jonge vrouw zeggen dat het niet goed met haar gaat. Ze lijkt tegen niemand te praten. Tegen het water.
Ik zie een wit staafje in haar oor. O, ze is aan het bellen. Met haar moeder, denk ik. 'Niemand mag het weten, zeker niet op werk. Mam, de stress vliegt me aan als ik alleen al naar mijn laptop kijk' zegt ze. Misschien is er een moment van oogcontact als ze straks ophangt. Dan moet ik haar zeggen dat ze dit juist niet geheim hoeft te houden. Het is niet erg, schaam je niet.
Lees ook: Malou: 'Je wil toch een relatie waarin je écht iets aan elkaar hebt?'
Deze week las ik een fantastische instagrampost van schrijver Tatjana Almuli. 'Het is oké om je niet oké te voelen' luidde de boodschap. Had ik dat toen maar geweten, dacht ik.
Een paar jaar geleden durfde ik ook niks te zeggen. Ik had een angststoornis en durfde niet meer te slapen omdat ik veel last had van nachtmerries. Al gauw durfde ik helemaal niks meer. Bang in de auto, bang op de fiets. Bang alleen thuis, bang tussen de mensen. Op mijn werk deed ik alsof er niks aan de hand was, want ik was bang om mijn leuke baan te verliezen. Ik maakte grapjes, slikte stiekem oxazepam, en als ik geen lucht kreeg omdat ik een paniekaanval had sloot ik me op in de wc.
De vrouw naast me verstopt zich achter haar lange haren. Helaas durf ik haar niet aan te spreken. Ik maak nog een biertje open en gooi het dopje naast het hoofd van mijn tukkende vriendin. Ze schrikt op.
'Ik heb de vrouw naast ons afgeluisterd. Ze voelt zich momenteel niet goed, overspannen of zoiets. Ik wil iets tegen haar zeggen maar dat durf ik niet' zeg ik.
Mijn vriendin gaat rechtop zitten.
'Er zijn veel mensen die zich kut voelen, hè?' zegt ze.
Ik knik.
Een diepe zucht van haar.
'Had ik dat toen maar geweten' zegt ze.
Malou is met zomervakantie. Deze column verscheen eerder in maart 2021. Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
