Column: een ode aan het Tikkie (deel 2)
Malou schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Chaotisme is een aandoening − vaak erfelijk − die zich uit in het vergeten van vrijwel alles wat je nodig hebt om de deur uit te gaan (waar zijn mijn sleutels?) en het niet goed opletten bij dagelijkse routineklussen, zoals jezelf aankleden.
Lees ook: Column: Ode aan het Tikkie (deel 1)
Toen ik een jaar of vier was kreeg ik chaotisme. Ik was dat meisje dat werd aangesproken door moeders van vriendinnetjes: ‘Je hebt twee verschillende sokken aan. Je T-shirt zit binnenstebuiten en er zitten grasvlekken op je broek.’ Het zijn die moeders van de klasgenoten die je later op de middelbare en plein public tijdens de lunch vertellen dat er nog een stuk ontbijt tussen je voortanden zit.
Thanks Truus, ik stond net alleen naast je in het toilet, sterf.
Het zijn diezelfde moeders die zinnen als ‘wat nou als je een ongeluk krijgt, dan vinden ze je met twee verschillende sokken aan?’ voorleggen aan een vierjarige. Ik begreep daar natuurlijk niks van.
Waarom zou het iets uitmaken wat een ander van mijn sokken vindt? En, als ik dan gewond op de grond lig, zou ik me hoogstwaarschijnlijk drukker maken over belangrijkere zaken als ‘zou ik ooit nog kunnen lopen’ of ‘hey, kan iemand mijn ouders even bellen en melden dat ik wellicht doodga?’
Het was betaalverzoek Tikkie, dat mij de zin − ‘wat nou als je een ongeluk krijgt en ze vinden je met twee verschillende sokken aan?’ − deed snappen.
In mijn familie hebben ze er een sport van gemaakt betaalverzoeken te omschrijven in voorwerpen en/of gebeurtenissen die afwijken van wat er in werkelijkheid is gebeurd. Etentjes worden in een Tikkie zelden omschreven als een etentje.
Zo zit mijn broertje Koen, als je zijn Tikkies moet geloven, erg diep in de uiterlijke verzorging. Zijn laatste betaalverzoek luidde: Wil je me veertig euro betalen voor ‘Anus bleken (Abonnement)’? Ik heb de veertig euro met gepaste trots betreffende het ‘abonnement’ overgemaakt. In werkelijkheid dronken we bier, maar dat is op papier heel erg saai.
Mijn andere broertje Toos, die eigenlijk Rik heet, houdt zich graag bezig met surrealistisch kinderspeelgoed. Ik betaalde hem vijftien euro voor ‘Baby Born Dildo Set Deluxe’ – in werkelijkheid gingen we naar de film. Laatst kreeg mijn moeder ook een Tikkie. ‘Eetbare lingerieset AARBEI’ werd zonder vragen betaald.
Mijn ex-geliefde bevindt zich in het sportieve circuit: ‘Drie keer rimmen’ en ‘Workshop naakt bowlen voor beginners’ waren zijn laatste verzoeken. De waarde van deze diensten verschilt, soms zijn ze heel duur en soms goedkoop. Rimmen zal wel seizoensgebonden zijn.
Als ik dan ooit een keer per ongeluk onder een tram kom, wat met mijn chaotisme wonderbaarlijk genoeg nog nooit is gebeurd, hoop ik dat mijn metaforische sokken eenzelfde paar zijn.
Met dat in ons achterhoofd hebben we in familieverband afgesproken strafbare termen als ‘Drugslaboratorium huur juni 2018’ niet meer te gebruiken. Onder een tram komen is al niet chic, maar stel dat ze je vinden en je laatste appje is een Tikkie naar je vader met de tekst ‘Monday cocaine delivery’.
Dan wordt het erg gênant.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
