Malou: 'Mijn natuurlijke haarkleur? Grijs'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar zoals in haar debuutroman Zachtop lachen: met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
'Wellicht even naar de kapper voordat de boekenweek begint?'
De vriendin kijkt me aan. Met haar tanden op elkaar glimlacht ze alsof ze heel zachtjes op een blokje lego gaat staan. Langs haar pijnlijke gezicht kijk ik naar mijn spiegelbeeld in een winkelraam. Het is het raam van een dartwinkel. Ze verkopen er dartpijlen. Mijn haar is lang en het krult.
Lees ook: 'Ik moet je iets vertellen, maar het is nog wel geheim'
'Niks mis mee toch?' zeg ik.
Zij haalt haar schouders op. Een paar uur later zit ik in de kappersstoel. Een hippe kleurrijke salon met nog kleurrijkere kappers. Mijn kapper heeft zijn haar opgeschoren en roze geverfd. De puntjes zijn gebleekt. Als suikerspin.
'Loop maar mee naar de wasbak' zegt hij.
'Wat?' vraag ik.
De muziek staat hip-hard en door zijn mondkapje heb ik geen idee wat hij zegt. In de spiegel wijst hij naar mij en dan naar het hoekje met wasbakken. Ik slenter naar de stoelen. De salon-stijl is industrieel. Of misschien is de verbouwing nog niet af. Mochten de kapperszaken toch sneller open dan de eigenaar had verwacht. 'Heb ik dat,' zou hij zeggen. Althans, dat stel ik me zo voor. Als ik met mijn kop in de wasbak lig en naar boven staar, vraag ik me af wat de grens is tussen industrieel en een bouwval. Wanneer is iets rauw en hip, en wanneer moet ik oppassen dat er geen stukjes plafond naar beneden in mijn gezicht vallen? Voor de zekerheid sluit ik mijn ogen.
De kapper is enthousiast.
'Wauw, je hebt echt mooi haar. Wat is je natuurlijk haarkleur?'
'Grijs,' antwoord ik. Hij moet heel hard lachen.
'Het is geen grap,' zeg ik. Maar hij hoort het niet.
Zijn lachen gaat over in het meezingen van de muziek. Een tekst over bezweet willen dansen.
'Wat zullen we doen?' vraagt hij als we weer voor de spiegel zitten. Ik ga niks doen vriend, denk ik.
'Uhm, ja, een beetje knippen,' zeg ik.
'Heb je wel eens gedacht aan curtain banks?'
'Wat zeg je?'
'Curtain banks!'
'Ik kan je niet goed verstaan.'
'Curtain banks, voor meer volume aan de voorkant?'
'Ik wil geen pony, als dat is wat je bedoelt?'
'Nee, geen pony. CURTAIN BANKS,' zegt hij. Ik knik om van het gesprek af te zijn.
'Een beetje,' voeg ik eraan toe.
Lees ook: Malou: 'Ik hou stiekem van de avondklok'
Hij begint te knippen. En te knippen. En te knippen.
'Zie je? Veel meer volume!'
Ik kijk naar de lokken in mijn gezicht. Een vers geknipte pony hangt als een gordijntje over mijn voorhoofd.
'Goh, curtain banks,' zeg ik.
'Ja, curtain banks!' antwoordt hij.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen