Malou: 'Word ik in de maling genomen met verborgen camera's?'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar zoals in haar debuutroman Zachtop lachen: met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Het is een donderdagmiddag ergens eind 2016 wanneer ik een rood gestoffeerde trap op sjok. Eigenlijk wilde ik deze afspraak afzeggen, maar omdat ik door mijn vriendin Elfie ben getipt 'voor iets nieuws, ik weet ook niet precies wat' en ik haar niet wil teleurstellen ben ik toch maar op komen dagen. Mijn blonde haren plakken tegen mijn bezwete wangen wanneer ik boven aankom. Ik kijk in een spiegel, misschien wordt het tijd voor een andere kleur haar. De onderkant is paars van de zilvershampoo terwijl de bovenkant nog steeds geel is.
Lees ook: Malou: 'Wat is de juiste manier om op straatintimidatie te reageren?'
Er is een balie waar ik me mag melden. 'Ik heb een afspraak om vier uur, en eh, ik weet niet met wie eigenlijk' zeg ik. Ik lach breed in de hoop dat de jonge knappe vrouw zonder zweethoofd en paarsgeel haar begrijpt dat ik geen idee heb wat ik hier kom doen en zij mij wellicht een hint kan geven.
Ze lacht. 'Je mag daar alvast gaan zitten, Chantal komt er zo aan.'
Ik heb geen idee wie Chantal is.
Het is een mooie kamer waar ik plaatsneem. Er staat een kan water met wat glazen. Omdat al het vocht uit mijn lijf via mijn voorhoofd en oksels ligt verspreid over het rode traptapijt schenk ik snel een glas in en tik ik het achterover. Dan nog een waarna ik het glas weer terugzet. Alsof er nog niet uit gedronken is.
Het is 2016. Van covid-nineteen heeft nog nooit iemand gehoord.
Er komt iemand binnen. 'Hoi, ik ben Maria, een vriendin Elfie, via haar heb ik jouw nummer. Chantal komt zo' zegt ze.
Ik stel mezelf voor. 'Hoi, ik ben Malou. Vind je het goed als ik een glaasje water pak?' Natuurlijk is dat goed. Ik pak hetzelfde glas.
'Ze is nog even in gesprek' zegt Maria. 'Oké' zeg ik.
Het is een leuke vrouw. We kletsen wat. Over onze gezamenlijke vriendin Elfie.
Waar ken jij haar van?
O ja, leuk. Ik ken haar via die. Ken jij die?
Leuke trui.
Mooi haar.
Er komt een mooie vrouw binnen. Ze heeft lichtblond haar, blauwe ogen en sproetjes. Ze lacht en steekt haar hand uit.
Lees ook: Malou: 'Normaal gesproken rij ik alleen BN'ers en sterren'
'Malou Holshuijsen' zeg ik. 'Chantal Janzen' zegt zij.
Even denk ik dat ik in de maling genomen word door een televisieprogramma met verborgen camera's. Zullen ze dat van die glazen hebben gezien? Al snel wordt me duidelijk dat er aan een nieuw platform wordt gebouwd waar nieuw talent een podium krijgt. 'Jij dus' zegt Chantal.
Deze week is het de verjaardag van deze creatieve kweekvijver. &C bestaat vier jaar en we zijn ongeveer – pin me hier niet op vast – 208 columns verder. Een plek waar ik me heb mogen ontwikkelen. Een uitgever las deze columns en nodigde me uit voor een kop koffie. De kop koffie werd een contract en het contract werd een debuut. Vandaag ligt Zachtop lachen in de lokale boekenwinkel en durf ik met zekerheid te zeggen dat als ik die dag in 2016 niet was komen opdagen, dit nooit was gebeurd.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
