Malou: 'Welke kleur haar zou ze hebben als het niet was uitgevallen?'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
De vrouw achter de balie lacht vriendelijk. Het is mijn zoveelste terugkomdag in het ziekenhuis die nu al twee jaar om de drie maanden plaatsvindt. Soms vergeet ik een nieuwe afspraak te maken en zitten er opeens zes maanden tussen. Maanden zijn soms als één lange, zwoele zomeravond. Zo nu en dan kom ik er, lang na het ondergaan van de zon, pas achter dat de middag zich uren daarvoor inruilde voor de avond. Elke keer als ik plaatsneem in het rijtje houten stoeltjes in de wachtkamer lijkt het alsof ik er gisteren ook was. Terugkomdagen voelen als aaneengesloten middagen van hetzelfde ritueel. Ik zit in de wachtkamer en wacht tot de dokter straks een klein hapje uit de binnenkant van mijn lichaam neemt om vervolgens op te bergen in een plastic kokertje, waarna het wordt opgehaald door een assistent en ergens in een lab wordt onderzocht.
Lees ook: Malou: 'O, je spreekt gewoon Nederlands?'
Tegenover me zit een vrouw. Ze is iets ouder dan ik, maar veel te jong voor haar gewaarwording. Ik vraag me af welke kleur haar ze zou hebben als haar haren niet waren uitgevallen. Zwart? Donkerbruin? Misschien een blondine. Het schoonheidsideaal in kamers als deze verschilt van die in de buitenwereld. Hier zijn zelfgemaakte linnen mutsjes, een pruik of een gekleurde doek in de mode. Ik herinner me dat ik ooit een terugkomdag vergat en werd gebeld door de mevrouw achter de balie. Ik zat bij de kapper terwijl ik hier had moeten zitten. Ik heb me zelden zo geschaamd.
Benieuwd naar de hele column van Malou? Die lees je in &C's Beauty Issue dat nu in de winkels ligt, en hier te bestellen is. Of lees de hele column op Blendle.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.