Malou: 'Ik kan pas sinds vier jaar overgeven'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Ergens in de verte schreeuwt een wekker. Naast me voel ik hem woelen. Het duurt even voordat ik weet in welk huis we zijn. Hij schiet omhoog en stoot zijn kop tegen een kastje. We zijn in mijn huis. Er dwaalt een pijnscheut door mijn hoofd. In plaats van mijn kop te verlaten nestelt de scherpe steek zich rond mijn slapen en achter mijn ogen, er zit een hartslag in. Intussen hoor ik hem opstaan, mijn dertien jaar oudere liefde en tevens vaste verkering. Hij lijkt nergens last van te hebben. Als een gezellige puber op ritalin maakt hij zich op voor een dag werken. Langzaam probeer ik mijn hoofd op te tillen. Zonder succes, alles draait.
Lees ook: Malou: 'Ik besta uit een kleurrijk palet van angsten en fobieën'
'Gaat het?' vraagt hij. Ik grom, in de hoop dat hij snel weg gaat. Wanneer ik de voordeur in het slot hoor vallen strompel ik naar mijn badkamer waar ik de fout maak in de spiegel te kijken. Een vleesgeworden kater maakt oogcontact met de persoon die ik ooit was. Gisteren nog, in een mooie jurk tijdens een diner bij vrienden. Nu is mijn gezicht grijs en zijn mijn ogen waterig. De grond voelt als een magneet. Langzaam veranderen mijn badkamervloer en ik in een organisch geheel.
Tot mijn dertigste had ik nooit last van katers. Laat staan dat ik moest overgeven. Nu is het vechten tegen de bierkaai, want opkruipend maagzuur houd je niet tegen. Het is niet de vraag of maar wanneer mijn lichaam in schokkende beweging de herinnering van de nacht als een onuitgenodigde gast de deur zal wijzen. Ik ben altijd bang dat ik – omdat ik pas vier jaar braak – er niet goed in ben en stik omdat ik de collectieve kots-memo uit mijn pubertijd gemist heb.
Lees ook: Malou: 'Drie smerige pro-life hyena's omsingelen mij en m'n vriendin'
Ook nu is het een bijna-doodervaring. Maar wel eentje waarbij ik me tussendoor nog kan afvragen waarom ik in vredesnaam voor een dennengeur-toiletblok heb gekozen. Nu zal iedere kerstboom me aan deze toilet-omhelzing doen herinneren.
Toch is het niet allemaal doffe ellende. Het voordeel van een kater ter grootte van een chagrijnige leeuwin, is dat er weinig ruimte is voor de dingen waar ik me normaliter dagelijks druk om maak. Even bestaat de wachtrij van de boosterprik niet. Of mijn wappie-oom die mijn opa en oma steevast blijft bezoeken. Het moederhart van geprivatiseerde hysterische auto-vloggers die in ieder mondkapje een potentieel moordobject zien. Het leven van kotsbui naar kotsbui is overzichtelijk en helder. In tegenstelling tot de substantie die het oplevert.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.