Malou: 'Alleen met vaccineren krijg je je vrijheid terug'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Het is eindelijk zover! Hoewel ik op papier nog lang niet aan de beurt ben sta ik spreekwoordelijk wel vooraan in de rij om me te laten vaccineren. Net als toen die keer dat ik op vakantie ging naar een ver land en me liet prikken tegen ziektes die ik nu niet uit het hoofd kan opnoemen. Ik ging zitten, kreeg twee spuitjes in mijn arm en mocht op reis. Het zal wel.
Lees ook: Malou: 'Rond kwart over 12 lag ik laveloos in bed'
'Het zal wel' bedoel ik niet laconiek of vanuit een verveelde vorm van levensmoeheid (voortgebracht uit zoom-ziekten en teams-tyfus), maar vanuit het volle vertrouwen. Het zal wel, want mijn beroep is het schrijven van columns en van wetenschap weet ik niks. Als de medische wetenschap mij informeert over een getest vaccin wat er voor gaat zorgen dat ik straks mijn opa en oma weer veilig mag knuffelen wil ik vertrouwen dat de mensen die het middel hebben ontwikkeld hetzelfde doel voor ogen hadden en hun best hebben gedaan. Zo ook de mensen die het hebben getest.
Deze week was er weer een anti-corona-regel-demonstratie in mijn oude woonplaats Haarlem. Het had weinig weg van de jostiband-auditie waar we even geleden op getrakteerd werden. Iedereen had zijn keramische kookset thuisgelaten. Ik keek ernaar zoals ik vroeger naar de aapjes in Artis keek: wetende dat het treurig is en tegelijkertijd vermakelijk.
Op televisie en op de social media-livestreams zag het eruit als een gezellig festival. Mensen hadden een thermoskannetje koffie, chocomel of glühwein meegenomen en er was muziek. Hoewel ik mijn oude stad altijd omschrijf als dorpachtig, knus en ons-kent-ons, herkende ik niemand op het veld. Tot die ene vrouw.
Een leuke vrouw, die ik ken van de koffietentjes, de terrasjes en de late kroegen.
De slimme vrouw, met de goede baan, de leuke kinderen en het mooi ingerichte huis. De belezen vrouw, waar je een goed gesprek mee kan voeren als je elkaar na een lange tijd weer eens tegen komt.
De vrouw, een zoals veel vrouwen.
De vrouw, een vrouw zoals ik.
De vrouw, die niet overeenkomt met het beeld wat ik heb van een viruswappie.
Lees ook: Malou: 'De bouwvakkers uit Almere verklaarden me voor gek'
Ik hoop allereerst dat de vrouw niks heeft opgelopen, corona schijnt namelijk gevaarlijk te zijn. Ook hoop ik dat de vrouw zich inmiddels bewust is van het mes, wat ze door haar aanwezigheid en haar schijt aan de maatregelen, in de rug van alle thuiszittende ondernemers en zorgpersoneel heeft gestoken.
Het nare aan 2020 vond ik de twijfel aan feiten en de twijfel aan elkaars intenties. Toch heb ik me aan dat laatste in de eerste week van 2021 schuldig gemaakt, want: wat bezielt je, vrouw?
Mijn goede voornemen was: iedereen wat meer de ruimte te geven, ook als de afstand straks weer kleiner wordt. Wat mij betreft kan de ruimte tussen mij en de vrouw niet groot genoeg zijn. Want hoe hard zij ook schreeuwt opgesloten te zitten en eruit te willen, alleen met afstand houden en vaccineren krijgt ze haar vrijheid terug.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
