Malou: 'In Duitsland ben ik meer dan welkom voor een boosterprik'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
'Dachten wij er even makkelijk vanaf te komen' zegt hij wanneer we de krant openslaan en lezen dat ons Janssen-vaccin zonder boosterprik niet meer geldig is in Parijs, onze bestemming volgende week. Beteuterd bladeren we door de agenda op zoek naar een week in april. 'Laten we geen risico nemen, in april hebben we 'm ongetwijfeld.' De geliefde zucht, ik denk aan de schrijfretraite begin van het nieuwe jaar. Ook dat kan ik op mijn buik schrijven, gezien die in het buitenland zal plaatsvinden. Net voordat ik mijn trui opstroop en de dop van de watervaste stift met mijn mond van de pen trek stormt hij binnen. 'Ik heb twee booster-afspraken in Duitsland kunnen maken aanstaande zondag. Er is daar plek zat en iedereen is welkom!'
Lees ook: Malou: 'Ook ik heb een antivax-familielid'
Ik schroef de dop weer op de stift.
Twee dagen later stappen we enthousiast de auto in om na een korte stop bij een vaccinatielocatie in Amsterdam, de plek waar De geliefde zijn Janssen-vaccinatie nog even in zijn gele boekje moet laten bijschrijven, te zullen doorrijden naar Aken - waar we op zondagmiddag om 14:00 uur geboosterd zullen worden. De vaccinatiehal is leeg, los van de prikmedewerkers en de voorraad gevulde injecties met Moderna en Pfizer. We proberen het toch even, 'aangezien het hier helemaal leeg is, kunnen wij ons niet even laten prikken? We hebben alle gegevens bij ons…' Helaas is dat inderdaad niet mogelijk.
In Aken gaat alles soepel. Het is gezellig in de rij. Als een Bassie & Adriaan-liedje wisselen de Duitse en de Nederlandse taal elkaar af. Guten tag is goedemiddag, danke shön is dankjewel. Bijna alle wachtende Nederlanders zijn geprikt met het bijna verlopen Janssen-vaccin. Zo nu en dan moppert er iemand over Hugo, de rij knikt begrijpend. 'Dansen met Janssen, eigen plan maken in Aken' grapt er een. Een medium grapje, niemand lacht hardop. 'Hugocratie' probeert een volgende en ik grinnik.
'Ah, du kommst aus den Niederlanden. Willkommen in Aachen' zegt de vriendelijke man achter de balie. Ik moet wat formulieren invullen en kom erachter dat mijn Duits alles behalve goed ontwikkeld is. Een vriendelijke vrouw vaccineert zich een slag in de rondte. Amsterdam is haar lievelingsstad, vertelt ze. 'Schön, dass so viele Niederländer hierher kommen, wir haben genug.' In mijn beste Duits vraag ik hoe ik aan een internationale QR-code kom. 'In der Apotheke oder beim niederländischen Hausarzt' antwoordt ze vriendelijk waarna ze me zachtjes een pleister opplakt.
Helaas zijn de apotheken in Aken dicht op zondag dus bel ik de volgende morgen met mijn huisarts die me op haar beurt naar een GGD-locatie in Utrecht stuurt. Die GGD stuurt me weer terug naar de huisarts en de huisarts stuurt me terug naar de GGD. Een kastje-naar-de muur-situatie die er op papier uitziet als een freestyle rap van Ali B.
Lees ook: Malou: 'Ik kan pas sinds vier jaar overgeven'
'GGD weer naar de huisarts. Huisarts weer naar GGD. GGD weer naar huisarts. Huisarts weer naar GGD.'
Bij de GGD werken een Mariska, een Jeroen en een Simone, ik heb ze allemaal gesproken. Leuke mensen die me meerdere malen hebben teruggestuurd naar mijn huisarts.
Vrijdag stappen De geliefde en ik weer in de auto. Niet naar de GGD. Ook niet naar de huisarts. Maar naar een Duitse apotheek, waar we na een telefoontje meer dan welkom zijn.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
