Malou: 'De anderhalvemetersamenleving is op z'n mooist in de trein'
Malou Holshuijsen schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Ik zit in de trein van Hilversum naar Amsterdam. In de nieuwe wereld voelt treinreizen als een gastenlijstplek van een pas geopende club. Iedereen gaat netjes voor elkaar opzij. De conducteur heet je welkom bij binnenkomst en voor alle reizigers is er een 'viertje' vrij waar je rustig plaats kan nemen.
Bellen is geen probleem en kan hardop, het is zo rustig dat niemand er last van zal hebben. Je zou kunnen overwegen een Facetime gesprek te starten al was het niet dat al mijn vrienden mijn Facetime gezicht meer dan zat zijn. Als je niks hebt te vertellen hoef je niet te bellen, tenzij je oprecht geïnteresseerd bent in vandaag, wat hetzelfde is als gisteren. De nieuwe wereld, de nieuwe regels.
Lees ook: Malou: 'Mensen vragen nu of het bij mij ook begint te kriebelen'
Het prullenbakje van het 'viertje' is leeg en het tafeltje is smetteloos schoon. Niemand haalt meer koffie op het station want de winkels zijn gesloten.
De anderhalve meter samenleving is nergens mooier dan in de tweede klas coupé. Als een stilleven beweegt de sprinter zich langs de lege stations.
Wat normaal gesproken een haringen-in-een-ton situatie is, voelt nu als een verlaten aquarium met opgepoetst glas. Het ruikt zelfs nog een beetje naar spiritus. Alles is streepvrij.
Ik kom aan op station Weesp waar normaal gesproken het visvat wordt aangestampt door nog meer haringen die richting Amsterdam willen. Vandaag zijn het enkel twee meisjes, overduidelijk zussen. Ze hebben dezelfde ogen, dezelfde neus en dezelfde haargrens. Dat laatste valt me op omdat het in een mooie v-vorm loopt. Het ene meisje heeft moedervlekjes in haar gezicht, de ander draagt rode lippenstift. Samen dragen ze één set oortjes waarmee ze een liedje luisteren.
Zoals altijd, dus ook in de nieuwe wereld, stapt iemand op het duo af om ze de les te lezen. Het is een vrouw met een bril en een vlecht. Ze draagt een sjaal die veel weg heeft van de Oilily-sjaal van vroeger.
Lees ook: Malou: 'DM'en doet me denken aan oude mannen achter een chatbox'
'Uhhh, anderhalve meter?' zegt de vrouw.
De meisjes kijken op maar zeggen niks. De vrouw loopt dichterbij en herhaalt zichzelf. 'Uhhh dames? Anderhalve meter!'
De meisjes reageren weer niet. Weer doet de vrouw een paar stappen in de richting van de twee muziek luisterende jonge vrouwen.
'Dames, anderhalve meter. Wat begrijpen jullie daar niet aan?'
Een van de meiden doet het oortje uit. 'Wat is er?' vraagt ze.
'AN-DER-HAL-VE-ME-TER!' De vrouw doet alsof ze tegen een slechthorende praat. 'Dan moet u een stapje naar achter mevrouw, u staat erg dichtbij.'
De vrouw druipt hoofdschuddend af.
Ik lach naar de meisjes en probeer knikkend 'dank je' te zeggen.
De theaters zijn dicht maar ik zat op de eerste rij van dit toneelstuk.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
