Malou: 'Mijn angst is seksistischer dan types als Donald Trump'
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
‘Einstein wist het al: de belangrijkste problemen kunnen niet worden opgelost binnen hetzelfde kader waarin ze gecreëerd zijn.’ Hij lacht vriendelijk, zet een kop koffie voor me neer op tafel en gaat tegenover me zitten.
Ik ben voor het eerst bij mijn nieuwe psycholoog, eentje die gespecialiseerd is in het bestrijden van fobieën. Het is een knappe man, wat ik irritant vind. Het leidt af en ik erger me aan mezelf wanneer ik merk dat ik me minder gek voor probeer te doen. Ik ben een kortzichtig wezen.
Lees ook: Malou: 'Ja mensen, hypocrisie is van iedereen'
‘In de tijd van Einstein was het vast niet zo druk op de weg, die heeft makkelijk lullen,’ antwoord ik, om grappig te doen. Hij glimlacht weer, wat hij niet moet doen. ‘Wat ik bedoel te zeggen, is dat ik je niet onverwacht de weg op stuur om je angsten te overwinnen. Daar hoef je niet bang voor te zijn.’ Op het moment dat hij dat zegt voel ik een golf van verlichting. Ik haal opgelucht adem. ‘Oké,’ zeg ik, zo nonchalant mogelijk.
Al zo lang ik me kan herinneren, ben ik bang in de auto. Naarmate ik ouder word, wordt het erger. Ik schrik van alles om me heen en houd dan in een reflex mijn handen voor mijn ogen. Gênant en soms grappig, als je naast een nietsvermoedende bestuurder zit, maar levensgevaarlijk als ik zelf rijd.
Dat zelf rijden heb ik meerdere malen geprobeerd, met meerdere instructeurs naast me in de auto. Vaak houd ik er zelf mee op omdat ik zo opzie tegen de rijlessen dat ik er niet van kan slapen, waardoor het wangedrag in de auto alleen maar erger wordt.
Eén keer is een instructrice ermee gekapt, toen ze erachter kwam dat ik geen geintje maakte en daadwerkelijk mijn handen voor mijn gezicht hield op de snelweg, omdat er een vrachtwagen wilde invoegen. ‘Het spijt me, ik wil mijn kinderen graag zien opgroeien, dit is te gevaarlijk,’ had ze gezegd. Ik vond het een beetje overdreven, maar misschien komt dat omdat ik geen kinderen heb.
Door mijn vrienden word ik vaak achter in de auto neergezet, omdat ik daar minder angstig en irritant ben. Laatst schrok ik van het spiegelbeeld van de auto in een bushokje. Even dacht ik dat ik doodging. Zij moesten lachen.
Ik schaam me het meest voor de discriminerende factor van mijn fobie. Mijn angst is seksistischer dan types als Thierry Baudet en Donald Trump. Zit ik namelijk naast een man in de auto, dan is het panieklevel aanzienlijk minder dan naast een vrouw.
‘Gênant he?’ vraag ik hem als het verhaal op tafel ligt.
‘Best wel,’ antwoordt de nieuwe psych, met weer die glimlach op zijn gezicht. ‘Wat is je doel?’
’Ik wil mijn rijbewijs halen en met de auto naar mijn werk kunnen,’ zeg ik onzeker.
Lees ook: Malou: 'Mensen die zeggen dat ze koud douchen geloof ik niet'
Laatst ben ik het volgeschreven poëziealbum van mijn 9-jarige nichtje kwijtgeraakt en moest ik haar vertellen dat ik de tas met daarin het boekje in de trein had laten liggen. Aan de nieuwe psych vertellen dat ik graag mijn rijbewijs zou willen halen en als een normaal mens wil kunnen autorijden, voelt precies zo.
Hij glimlacht en ik lach terug.
‘Oké,’ antwoordt hij.
‘Oké,’ antwoord ik.
(Naschrift: ik schreef deze column in de trein, op weg naar de NPO Radio 2 Studio. Just saying.)
Malou is op dit moment op zomervakantie. Je leest hier haar leukste eerder verschenen columns.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
