‘Lou, ik zeg het je, verliefd zijn gun je helemaal niemand. Ken jij iemand die er lekker op gaat? Moet je ons nou zien. De zomer komt eraan, we zijn klaar om uit te vliegen en de wereld kapot te neuken. En wat gebeurt er? Wij, twee vrije idiote zielen, zijn volledig tegen onze zin verliefd op iemand die veel leuker is dan ‘ie zou moeten zijn. Althans, ik weet het tenminste van die van mij. Jij kent de jouwe niet eens, je bent verliefd op een schim! Hoe vaak heb je hem gezien?’

Ik roer in mijn koffie. Ik weet niet of ze het ziet maar ik doe dat schuldbewust, in de hoop dat ze haar vragen staakt. Voordat ik antwoord kan geven, word ik weer bedolven onder haar zorgvuldig gekozen woordenwaterval. ‘Ja, met alle respect,’ vervolgt ze haar zin - wat betekent dat wat er komt verre van respectvol zal zijn noch klinken. ‘Jij wordt verliefd op een voorbijganger, niets meer, niets minder. Een voorbijganger met een telefoonnummer. Het is een beetje sneu Lou…’

Ik zwijg, blijf in mijn koffie roeren, wetende dat ze nog lang niet klaar is.  ‘In welke vijver vis jij? Eentje waar een rood-wit gevarenlint omheen is gespannen? Ik zal het je vertellen, het is blauwalg. Je vist in een vijver met blauwalg!’ Hier heb ik toch meer uitleg voor nodig, gelukkig neemt ze net een slok van haar koffie. ‘Blauwalg?’ vraag ik. ‘Wat bedoel je in vredesnaam met blauwalg?’ Het is alsof ik op de herstartknop druk, de monoloog gaat weer aan.

‘Ja Lou, blauwalg. Het is een metafoor. Blauwalg kan voor alles staan. Zes kinderen, waarvan twee met ADHD, een vrouw, een minnares, gedoe, issues, gedeukte gebakjes, midlifecrisis, rugzakken! Blauwalg, snap je? Dát is het rood-witte lint waar jij doodleuk onderdoor kruipt.’ 

Het is stil. Niet omdat ze is uitgepraat of omdat ze snakt naar adem maar omdat de tafel vibreert. Zo snel als haar armen het toelaten grijpt ze naar haar telefoon. ‘Ben jij dat of ik? Man, ik heb sinds mijn bericht vannacht niks meer gehoord en hij is een half uur geleden nog online geweest. Dan kan je toch iets terugsturen?’ ‘Heb je ook last van blauwalg?’ vraag ik. ‘Kijk jij nou maar op je eigen scherm Lou. Misschien gebeurt er wat als je er heel lang naar kijkt,’ grapt ze terug.

‘Heb jij nooit in je leven een leuke klasgenoot of collega van je eigen leeftijd gehad? Gewoon, eentje met puisten, op de middelbare school?’ Ah fijn, denk ik, het onderwerp leeftijd. Iets waar mijn moeder (ik citeer: ‘Leuk Lou, vraag anders of hij komt eten, kunnen hij en je vader gezellig over hun diensttijd praten?’) mij ook al een keer op wees.

‘Nee. Eigenlijk niet. Er zat een leuke jongen bij Marjolein in de klas, daar was ik verliefd op, twee jaar lang,’ antwoord ik.  ‘Marjolein zat toch drie klassen hoger?’ ‘Nee, twee. Ik liep hem altijd voorbij en dan zei ik soms hoi. Op schoolfeesten kusten we en dan zeiden we de volgende dag op school soms wéér hoi!’ ‘Laat me raden Lou, jullie leefden nog lang en gelukkig?’

‘Hoi.’ De jongen van de bediening staat lachend aan tafel, blijkbaar heeft hij alles gehoord. ‘Nog een koffie?’ Ik knik. ‘Sojamelk toch?’ Ik knik nog een keer. Mijn knikken wordt onderbroken door een luidkeels ‘kut!’ van mijn vriendin. Haar pre-verkering heeft een foto op Instagram geliked, maar op haar nachtelijke WhatsAppbericht is nog geen reactie verschenen.

‘Mag ik een muntthee?’ vraagt ze aan de jongen, zonder hem aan te kijken. Ik zie de teleurstelling op haar gezicht, terwijl ze nog een keer door zijn WhatsAppgesprek scrolt. ‘Al meer dan twaalf uur niks gehoord,’ zegt ze droevig. ‘Misschien heeft hij een ongeluk gehad en al zijn vingers gebroken,’ grap ik, maar daar wordt niet om gelachen. Ze focust weer op mij. ‘Nou, hoe ga je ervoor zorgen dat het niet hetzelfde afloopt als toen op de middelbare school? Casanova?’

Gelukkig hoef ik hier geen antwoord op te geven. Haar telefoon trilt en ze springt een gat in de lucht. ‘Hoi’ staat er na twaalf lange, eenzame uren wachten op het scherm van haar telefoon. ‘Hoi’ is dat ene woordje dat een glimlach van oor tot oor veroorzaakt.  

Euforie om ‘hoi’. Mijn vriendin heeft écht gelijk. Verliefd zijn gun je niemand. 

Meer columns van Malou lees je hier