Column: Tinder en de liefde van mijn leven
Malou schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Precies twee weken geleden, in mijn laatste vakantieweek, kwam ik de liefde van mijn leven tegen. Hij en ik zaten aan een Balinees barretje. Lege flesjes Bintangbier bakenden ons liefdesnestje af. Iedereen was aan het dansen, behalve wij.
We praatten over het oneerlijke lot van de kinderen van Jay-Z en Beyoncé. Qua uiterlijk lijken ze allemaal op hun vader, en dat is toch best balen met zo’n beeldschone moeder. Ons afscheid was abrupt, omdat het ging regenen. Zijn vrienden gingen naar links, en de mijne naar rechts.
Op dat moment wist ik nog niet dat het de liefde van mijn leven was. Daar kwam ik de volgende morgen pas achter, toen bleek dat ik zijn naam en telefoonnummer niet goed had opgeslagen.
And see more: column Malou Holshuijsen: een kater, een kokosnoot en Duitse dreadlocks
Ik probeerde in mijn geheugen te graven, maar buiten de mooie ogen en brede lach herinnerde ik me geen achternaam. Mijn vakantievrienden leefden met me mee: ‘Een naam onthouden en een telefoonnummer opslaan, het is inderdaad erg moeilijk!’
Die ochtend kreeg ik een gratis portie sarcasme bij mijn ontbijt.
In groepsverband werd besloten: Stephan (of Stefan, Steven of Stephen) was de liefde van mijn leven en we moesten alles op alles zetten hem te vinden. Een romantisch idee, met een wat minder romantische uitvoering, namelijk een profiel op Tinder. Een man van 29, alleen op vakantie, zou zich met zekerheid in de krochten van de ordinaire vleeskeuring bevinden. Aangezien ik de voornaam niet met honderd procent zekerheid kon bevestigen, laat staan de achternaam had onthouden, was dit de beste optie.
Iedereen maakte een profiel aan met mijn naam en foto en we spraken af om alle mannen die niet Stephan (of Stefan, Steven of Stephen) waren naar links te swipen. Een paar keer per dag veegden we vijftig jongemannen naar links. ‘Swipetime’ werd er dan geroepen, waarop iedereen naar zijn of haar smartphone greep en hardop meetelde. Eén team, één taak: de liefde van mijn leven terugvinden.
Nooit eerder zat ik op Tinder. Veel mannen staan met een surfboard op hun profielfoto, een enkeling met een zojuist gevangen, grote vis. Gelukkig lag de focus op Stephan (of Stefan, Steven of Stephen) en werden alle andere mogelijke liefdes zonder pardon van het scherm geswipet.
And see more: column Malou Holshuijsen: Met een Duitser en ik fakete
Na een dag wanstaltige vissers (waarom doen mannen dit?) en overmatig testosteron naar links vegen hadden we heel Bali op ons scherm voorbij zien komen. Met blaren op de handen werd besloten om er allemaal nog tien te doen voordat we onze actie stop zouden zetten. Na deze tien zouden we accepteren dat ik eenzaam en alleen zou sterven en dat ik het aanschaffen van een hond serieus zou overwegen zodra ik thuis was.
Er werd hardop geteld, gelachen en geswipet.
Plots was hij daar. Stephen, de liefde van mijn leven.
Met zijn mooie ogen keek hij lachend de camera in, met in zijn hand de smerigste, zojuist uit de sloot getrokken vis die ik ooit heb gezien.
Einde.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
