Malou: een bizar Andalusisch avontuur #3
Malou Holshuijsen, presentatrice bij Radio 1 voor BNN VARA, schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Leve het ongemak, weg met de schaamte. Momenteel verzet ze haar zinnen in een gehucht in de bergen van het Spaanse Andalusië.
Al vier dagen draai ik mee in een idyllisch in alcohol ondergedompeld Spaans dorp in bergen van Andalusië. Ik logeer bij Juan en zijn gestoorde moeder. De Koefnoen-Paul-Groot-lookalike en ik beginnen steeds meer aan elkaar te wennen. Laatst trok ze een mondhoek omhoog en leek het alsof ze glimlachte. Het was een mooi gezicht.
Toen ik het later die dag aan Juan vertelde, zei hij dat mensen dat ook vaak over hun pasgeboren baby zeggen. Het is slechts een samentrekking van spieren en het heeft niks met emotie te maken, voegde hij eraan toe. Met zijn moeders gezicht gebeurt hetzelfde als ze haar medicatie verkeerd heeft ingenomen. Het had dus niks te maken met een eventueel wederzijds gedoogbeleid. De mondhoek die ik waarnam als witte vlag kon ik maar beter negeren.
Lees meer: Malou: een bizar Andalusisch avontuur #2
Juan en ik kunnen het goed met elkaar vinden. Hij is de vreemde eend in de bijt, wat je in dit dorp beter kunt omschrijven als de BOB op het verjaardagsfeestje van Bonnie St. Claire. Alcoholisme is niet aan hem besteed. We praten veel en ik vind zijn kijk op het leven interessant. Materialisme kent hij niet. Ook is niks onmogelijk en voor alles een oplossing. Juan heeft nog nooit ervaren hoe het is om gestrest te zijn. Daar ben ik jaloers op en soms, als we weer een half uur op straat met de tandeloze neef van de broer van de buurman van de bakker staan te ouwehoeren, vind ik het mateloos irritant.
Mijn dag bestaat uit werken op een olijfbomenplantage waar ik elke dag op een paard naartoe rijd. De groene vallei is met de auto slecht te bereiken, omdat de rivier hoog staat. Op een paard is de rivier oversteken makkelijker. Ik geef me over aan de wereld waarin niks onmogelijk is en alles opgelost kan worden. Ook wanneer het sprookjesachtige vormen begint aan te nemen.
Met een bijl snoei ik olijfbomen. Het is een van de fijnste dingen die ik ooit heb gedaan. Alsof ik alle kutzooi van 2018 aan gort sla, kapot hak en in de vorm van een bos stervende takken achterlaat. Dit in het gezelschap van mijn paard en een overenthousiaste ezel, die inmiddels meer van mij houdt dan mijn bloedeigen ouders. Het dier is op de wereld gezet om mij te knuffelen. Ik was vergeten hoeveel ik eigenlijk van dieren houd.
Als ik na een dag bomen slopen op mijn paard terugrijd, kom ik een dorpsgenoot tegen. Het is een oudere Engelsman die zijn pensioen liever uitzit tussen de verslaafde inteelt dan in de Engelse pisregen. ‘Malou my darling. Can you make a stop at my house? There is something I want to talk to you about.’
Lees meer: Malou: een bizar Andalusisch avontuur #1
Een uurtje later zit ik op het dakterras van zijn riante huis. Hij schenkt een whisky voor zichzelf in en voor mij een rode wijn. Hij gooit de whisky in een keer achterover. ‘I should not be telling you this, because Juan is a very good friend of mine but I feel like I have to warn you.’ Hij schenkt er nog een in en gooit de whisky weer in een keer achterover.
‘Juan, he is an intelligent man. But also a man who wants to get married. Very, very much. He does not want to be with someone from the village. He went looking for another way to meet women. That's why you're here…’
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
