Mijn beste vriend is twee jaar geleden van zijn vrouw gescheiden. Of zij van hem, ik weet het niet meer, maar de koek was op en de kruimels overduidelijk ook. Hun bruiloft was mooier dan alles wat daarna kwam. De bruidstaart had zeven verdiepingen, een bekende dj kwam plaatjes draaien en zij droeg een roze jurk van Vera Wang. Ze was de mooiste suikerspin die ik ooit had gezien en hij nam vrijwillig plaats in haar web. Ze waren een tijdje echt leuk samen, totdat ze niet meer leuk waren.

Lees ook: James Worthy: 'De zon en ik zullen nooit beste vrienden worden'

Hij woont nu alleen op de twaalfde verdieping van een nieuwbouwflat. De flat staat aan de rand van de stad. Als je op zijn balkon staat, kijk je uit op een ziekenhuis. Beter gaat een uitzicht niet worden. Naast het ziekenhuis ligt een parkje. Hondeneigenaren laten er hun honden uit en familieleden laten er hun zieken uit. Het is zo mooi om te zien hoe iemand die al drie weken in het ziekenhuis ligt voor het eerst de zon op zijn of haar huid voelt kietelen. Niets kan een mens zo aanmoedigen als de zon. ‘Je kunt dit. Je gaat beter worden. Ik weet het zeker. Hou nog even vol. Ik wacht buiten op je,’ zegt de zon tegen een zieke in het parkje. In de huiskamer van mijn beste vriend hangt een dartbord en in zijn keuken staat een flipperkast. Er ligt een broodplank op. Vol jaloezie kijk ik ernaar. Mijn beste vriend smeert zijn boterhammen op een flipperkast.

‘Jij hebt het echt goed voor elkaar,’ zeg ik, terwijl ik de drie dartpijltjes uit het bord trek.

‘Helemaal niet, dat heb jij. Jij hebt een vrouw, een kind en een koophuis. Jij hebt mensen die thuis op je wachten.’

‘Ja, maar jij maakt je ontbijtjes op een flipperkast,’ zeg ik. ‘Ik ben hartstikke eenzaam, man. De plek waar je je ontbijt maakt is helemaal niet belangrijk, het gaat erom dat je een ontbijt voor iemand anders klaar kunt maken. Dat vond mijn ex-vrouw zo heerlijk. Dat ze onder de douche stond en kon ruiken dat ik brood voor haar aan het roosteren was. Dat mis ik. Die kleine dingen. Nat haar en geroosterd brood.’

‘Kom op, er hangt een dartbord in je huiskamer. Weet je waar mijn dartbord hangt? In een opslagruimte nabij station Sloterdijk. Al mijn alleenstaande-mannen-dingen liggen in die ruimte. Mijn beamer, mijn arcadekast, mijn kettingzaag, mijn spontaniteit.’

Lees ook: James Worthy: 'Mijn vader heeft nog maar een paar maanden te leven'

‘Waarom heb jij een kettingzaag, James?’

‘Ik liep ooit bij een psycholoog en die vroeg waar ik bang voor was. Ik zei kettingzagen. Toen moest ik een kettingzaag van hem kopen.’

‘Heeft het geholpen?’

‘Ik ben nog steeds bang voor kettingzagen. Waar ben jij eigenlijk bang voor?’

‘Ik wil gewoon niet meer alleen zijn. Ik heb een groot hart, weet je wel?’

‘Ik weet het, jouw hart is groter dan een invalidentoilet.’

Mijn beste vriend gaat op zijn balkon staan. De zon schijnt.

‘Je kunt dit. Je gaat iemand tegenkomen. Ik weet het zeker. Hou nog even vol. Ze wacht buiten op je,’ zegt de zon.


Deze column verscheen eerder in &C 09 2020