Een vriend van mij heeft zijn kinderen al drie jaar niet gezien. Voordat ik met hem afspreek, verander ik steevast de achtergrondfoto op mijn telefoon. De foto van mijn zoon maakt dan plaats voor een foto van een profvoetballer. Ik heb in mijn leven vele soorten pijn gezien, maar als ik naar mijn vriend kijk, zie ik de pijn der pijnen. Zijn pijn gaat verder dan nierstenen. Veel verder dan liefdesverdriet. Als mijn zoon twee nachten bij oma slaapt, mis ik hem al. En als ik hem dan weer zie, is hij een compleet ander mens. Zijn krullen zijn krulleriger, zijn ogen wijzer en zijn lach uitbundiger. Kinderen kunnen in twee dagen tijd veranderen. Mijn vriend heeft zijn kinderen al drie jaar niet gezien. 

Lees ook: James Worthy: 'Ik kan de opvoedmaffia horen mopperen'

Hij zit in een praatgroep voor vaders die geen vader meer mogen zijn. De praatgroep bestaat uit zeven mannen die eigenlijk allemaal niet willen praten. Ik ben een keer met hem meegegaan. Ze kwamen samen in een zaal die normaal een bruiloft locatie is. Er stonden wat klapstoelen en er hingen zelfs nog vergeten slingers aan het plafond. De eerste spreker had het over een rechtszaak, over omgangsregelingen en over de leugens van de moeder van zijn kinderen. Ik denk nog vaak aan die man. Zijn vrouw vertelde tegen iedereen dat hij dronk en dat hij agressief werd van de drank. Maar hij dronk nooit. Hij begon pas met drinken toen hij zijn kinderen niet meer mocht zien. Hij werd dat wat hij nooit was, omdat hij niet meer mocht zijn wat hij wilde zijn. Gewoon een vader.

Mijn vriend heeft zijn kinderen al drie jaar niet gezien. Hij probeert verder te gaan met zijn leven, maar ook verdergaan is niet zonder risico. Hij heeft een nieuwe vriendin en die vriendin heeft een zoon van vijf. Hij probeert verder te gaan met zijn leven, maar zijn ex-vrouw maakt gebruik van zijn verdergaan. Zijn verdergaan is haar wapen. Ze laat foto's aan hun kinderen zien. Foto's waarop hij de vader uithangt.

Mijn vriend woont in een buitenwijk van Amsterdam. Er staat een glijbaan in zijn tuin. De glijbaan is drie jaar oud, maar ziet er nog zo goed als nieuw uit. Op de tweede verdieping bevinden zich twee kinderslaapkamers. De muren van die kamers hebben nog nooit een kind gezien. En de knuffelberen in die kamers zijn vergeten hoe ze moeten knuffelen.

Lees ook: James Worthy: 'Zonder aarzelen stopte ik haar kauwgum in mijn mond'

Nadat ik bij hem op bezoek ben geweest, voel ik me schuldig als ik mijn eigen huis binnenstap. Ons huis binnenstap. Ik voel me schuldig, omdat ik gewoon vader mag zijn. Dat niemand mijn allergrootste geluk van me heeft afgepakt. Dat ik een vrouw heb die mij het vaderschap gunt. Ik sta naast het bed van mijn zoon. Zijn gesnurk maakt me gelukkig. Zijn gesnurk klinkt als het volkslied van de hemel. Ik kus hem op zijn voorhoofd en voel zijn dromen in mijn lippen. Daarna wrijf ik met een duim over een van zijn oorlellen. Niets is zo zacht als de oorlel van een kind. En niets is zo hard als het leven.

Deze column staat in het oktobernummer van &C 'Daar ben je tante voor'. Deze is vanaf morgen te koop in de winkels en in &C Webshop. En lees hier meer columns van James.