Ik sta op een stenen vlakte. Ooit stond hier een school. Mijn middelbare school om precies te zijn. Ik sta op de plek waar ik voor het eerst heb gezoend. Echt heb gezoend. Dus niet met de spiegel in onze badkamer, maar met een mens. Zij leunde tegen de fietsenstalling aan en ik leunde tegen haar aan. We moesten die middag allebei nablijven. Zij omdat ze een honkbalknuppel naar de gymleraar had gegooid en ik omdat ik wist waarom ze die honkbalknuppel naar hem had gegooid. De beste man stond altijd net iets te lang in de meisjeskleedkamer. 

Lees ook: James Worthy: 'Ik heb gisteravond met de urn van mijn vader gedanst'

Vandaar. Hoe dan ook, ik vond haar stoer en zij vond mij lief. Tijdens het zoenen verdween haar rechterhand in mijn spijkerbroek. Ik weet niet wat zij precies voelde op dat moment, maar ik voelde me veilig. Ze wist wat ze deed. Dit was overduidelijk niet haar eerste fietsenstalling. Ze raakte me aan, zoals ik mezelf nog nooit had aangeraakt. 'Met welke hand schrijf je?' vroeg ze. 'Met rechts,' zei ik en toen propte ze mijn rechterhand in haar spijkerbroek. Ik vroeg verkering aan haar en voor vijf dagen waren we compleet onafscheidelijk op het schoolplein.

Nu sta ik op de plek waar ik voor het eerst ben gedumpt. In een hoekje van de kantine. De kantine is weg, maar de gevoelens zijn er nog. Ik zak door mijn knieën en wrijf met een hand over het beton. Het beton waar ik die ochtend doorheen zakte. Ze was van mening dat ik communicatief nog niet sterk genoeg was voor een relatie. Ze vond dat ik te weinig vragen stelde. 'Maar dat is gewoon hoe ik liefheb. Ik vraag niets, omdat ik voel,' zei ik. Dat vond ze wel mooi, maar toen ik die middag mijn fiets wilde pakken, zag ik haar met een andere jongen zoenen. Haar hand zat in zijn broek en zijn hand zat in haar broek. Ze leken op het verkeersknooppunt Prins Clausplein. Met tranen in mijn ogen fietste ik naar huis, alwaar ik drie uur lang met een badkamerspiegel heb staan zoenen.

Lees ook: James Worthy: 'Ik voel me schuldig omdat ik vader mag zijn'

Een oude vrouw loopt voorbij. 'Zat je hier vroeger op school? Zonde dat alles weg is, hè?' vraagt de vrouw. 'Ik heb nooit begrepen waarom scholen gesloopt moeten worden.' 'Mijn school bestaat ook niet meer. Op de plek waar ik Nederlands leerde, staat nu een tankstation. Ongelooflijk, toch?' 'Op de plek waar u nu staat, heb ik voor de eerste keer gevochten. Moest ik voor het eerst vechten.' 'Waarom moest je vechten?' vraagt de oude vrouw. 'Ik moest voor een meisje vechten. Dat zei ze zelf. Dat ik voor haar moest vechten. En dit zei ze ook tegen een andere jongen. Dus daar stonden we dan tegenover elkaar. Koos en ik. Hij was sterker, maar mijn gevoelens voor haar waren sterker. Hij was kansloos.' 'Hoe is het met dat meisje afgelopen?' 'Ik weet het niet. Op een dag was ze niet meer op school.' 'En nu is de school ook weg, jongen.' 'Ik vind het niet leuk als de dingen verdwijnen.'

'Lieve jongen, de dingen verdwijnen pas echt als jij bent verdwenen.' 'Bedankt voor deze wijze les, juf.'

Deze column staat in het decembernummer van &C 'Pak maar uit'. Deze is vanaf morgen te koop in de winkels en in &C Webshop. En lees hier meer columns van James.