Vroeger wilde ik bekend worden. Bekend worden stond gelijk aan het hebben van een carrière, dacht ik. Aanzien en respect. Vrouwen en schouderklopjes. Op mijn zestiende schreef ik mijn eerste column voor geld. Op die dag begon mijn loopbaan. Diezelfde dag beloofde ik aan mijn vader dat ik binnen tien jaar een Range Rover voor hem zou kopen. Hij geloofde me.

Lees ook: James Worthy: 'Krijg ik nu een boete voor naaktlopen in huis?'

We zijn inmiddels vijfentwintig jaar verder en ik zou op zich een Range Rover voor mijn vader kunnen kopen, maar die is er helaas niet meer. Mijn ambitie was onverzadigbaar. Ik wilde de beste schrijver van de wereld worden, maar tegenwoordig ben ik al blij als ik de beste schrijver van de straat ben. Er wonen drie andere schrijvers in mijn straat. Hoe dan ook, ik ben verschrikkelijk tevreden en zodoende is mijn loopbaan meer een slenterbaan geworden.

Ik begon ooit met schrijven omdat ik verhalen wilde vertellen, maar het geld veranderde alles. Ik werd benaderd door managers en andersoortige, zelfbenoemde wonderdokters die mij naar de top zouden begeleiden. Het was een spannende periode, die aan elkaar hing van meetings in hotellobby's en onhaalbare beloftes. Man, al die beloftes over voorpagina's en vertalingen. Dat is denk ik wat een carrière is. Een carrière is een periode waarin je nog in beloftes gelooft. Ik werkte en ik werkte en ik zweette. Ik zweette zo veel dat de toekomstbeelden die de beloftemakers op de binnenkant van mijn oogleden hadden geschilderd verdwenen.

Tegenwoordig schrijf ik niet meer om bekend te worden. Net als in het begin. Ik ben nooit met schrijven begonnen om succesvol te worden, nee, ik begon met schrijven omdat ik het leven wilde begrijpen. En om eerlijk te zijn, begrijp ik het leven nog steeds niet. Daarom schrijf ik. Dat is mijn carrière. Ik verzin antwoorden op de vragen die ik nooit zal begrijpen. Als ik een nieuw bestand in Word aanmaak, begint mijn hart sneller te kloppen. Elke dag weer. Elke ochtend weet ik dat de zoektocht weer kan beginnen. De zoektocht naar betekenis. Naar schoonheid. Als ik niet schrijf, ben ik stil. Als ik wel schrijf, is de rest van de wereld stil. Als ik niet schrijf, ben ik een schildpad op zijn rug. Als ik schrijf, kan ik de wereld ondersteboven schrijven.

Gister zat ik aan de keukentafel te schrijven toen ik mijn zoon vanaf de bank naar me voelde kijken.

Lees ook: James Worthy: 'Ze zei dat ik voor haar moest vechten'

'Alles goed, jongen? Wil je wat eten?' vroeg ik.

'Alles is goed, pap. Ik zit gewoon naar je te kijken. Er is helemaal niets op tv.'

'Dus je kijkt naar mij? Wat zie je dan?'

'Gewoon een man die wat zit te schrijven.'

'Mooi. Dat is ook wat ik ben en wat ik wil blijven. Weet je dat ik vroeger heel bekend wildeworden? Een soort Roald Dahl, of zo.'

'Maar je bent toch ook bekend? Alle moeders op het schoolplein weten wie je bent.'

'Ja, maar dat komt door Chantal.'

Deze column staat in het februarinummer van &C 'Van je collega's moet je het hebben'. Deze is vanaf woensdag 12 januari te koop in de winkels en in &C Webshop. En lees hier meer columns van James.