Mijn vrienden en ik zitten voor het eerst in meer dan een jaar op ons favoriete terras. De stoelen en de asbakken zijn nieuw, en de parasols ook, maar de zon is gelukkig niets veranderd. Er staan vijf kakelverse biertjes op een scheef staande tafel. Ik kijk naar mijn vrienden en naar de souvenirs van de crisis. De grijze haren, de rimpels en de ogen die zo lang opgesloten hebben gezeten dat ze niet meer weten hoe plezier er nu eigenlijk uitziet. 'Er waren dagen dat ik dacht dat dit nooit meer zou gebeuren. Gewoon met vijf vrienden op een terras. Ik hield er serieus rekening mee dat mijn sociale leven voor altijd in het gips moest blijven zitten,' zegt de vriend die ik van het stappen ken.

Lees ook: James Worthy: 'Onze zoon droomde zijn eerste droom op mijn borst'

Er zitten gouden tierelantijnen op z'n schreeuwerige zonnebril. Toen ik hem leerde kennen vond ik hem een beetje ordinair, maar als je een ordinair iemand goed leert kennen, verandert dat al vrij snel in uitgesproken. Plat lijkt altijd plat, totdat je de diepte ingaat. 'Onze levens mogen nu eindelijk uit het gips. Plezier en spontaniteit hebben nog nooit zulke sterke botten gehad als vandaag,' zegt de vriend die ik van het sporten ken. Hij draagt een onnodig strakke polo waarin je al zijn spieren kunt zien zitten. Het kledingstuk zit zo strak dat zijn buik op een badlaken op een kiezelstrand lijkt.

'Heb ik vandaag al gezegd dat ik van jullie hou?' vraag ik. Al mijn vrienden zuchten. Ik heb het kennelijk al eerder gezegd vandaag, maar verdomme, wat hou ik van deze gasten. Ooit waren we jongens die er alles aan deden om maar niet volwassen te hoeven worden, maar we zijn het toch geworden. We betalen hypotheek, we stemmen, we hebben bedrijven, we hebben kinderkamers geverfd en we hebben vandaag de dag meer kookboeken dan slechte ideeën. 'Mijn vrouw vraagt hoe laat ik vanavond thuis ga komen,' zegt de vriend die ik van de basisschool ken. Toen een pestkop mijn broodtrommel in de prullenbak gooide, gaf hij mij een boterham uit zijn trommeltje. 'Shit, hoe deden we dit vroeger ook alweer? We hadden hier iets voor. Ik kom er even niet op,' vervolgt hij. 'We logen gewoon glashard tegen onze vrouwen,' zeg ik. 'O ja, dat was het.' 'Heb ik vandaag al gezegd dat ik van jullie hou?' vraag ik wederom. 'Nee, maar echt. Ik hou van jullie. In het leven rennen we vaak voor een bus die we niet willen halen, maar jullie zijn de bus die ik altijd wil halen.' 'Je bent dronken. James.'

Lees ook: James Worthy: 'Mijn ex-vrouw was ook goed, maar jezus, die Rosa'

Mijn telefoon trilt. Ik kijk op het scherm en zie een foto van mijn vrouw op het scherm. Het is mijn favoriete foto van haar. Ze is zwanger en we zijn op vakantie in Griekenland. Haar buik lijkt op een strandbal onder een badlaken. Ze balanceert op haar allerprachtigst op het randje van het moederschap. 'Ik bel maar even. Je komt zeker laat thuis vannacht?' vraagt ze. 'Die kans bestaat zeker, maar heb ik vandaag al tegen je gezegd dat ik van je hou?'

Deze column staat in het juninummer van &C 'Lekker sportief'. Deze is vanaf morgen te koop in de winkels en in &C Webshop. En lees hier meer columns van James.